One of His Concubines

CHAPTER 5

The sea air was calming my inner soul. Although, I'm not sure if I can really do this. Me, drowned in the lake. Made me shiver when remembering it. I'm standing in the shore while watching the beauty of the sea. The sea is calm there's no wave.

“Elowen...” I looked at Uncle Bryson and I approached him.

“Puwedi ka ng pumasok sa loob.” Tumingin ako sa barkong sasakyan ko ngayon. Big ship made out of wood not like in the earth. This is like a medieval era, so what I'm expecting. Ito lang ang barkong nandito sa daungan.

May mga tindahan din dito na puwedi kang bumili for pasalabong or gamit na kakailanganin mo. There was also a boat for fishing. Malapit kasi ito sa market.

I took a deep breath. Two days trip in the sea and I can finally be free.  Hindi ko mapigilang hindi matuwa. Kakayanin namin mag-isa ng batang nasa tiyan ko.

“Thank you, Uncle Bryson... For helping—” He suddenly cut me off.

“Pumasok ka na, Iha. Baka mahuli ka pa. Hindi mo na kailangan magpasalamat ulit. Nakapagpasamalat ka na sa akin.” I smiled at him. He's really a good man. I hope makita ko sila ulit sa pagdating ng panahon.

“Huwag mong kakalimutan magdala ng sulat kapag nakarating ka na ro'n.” I'm fighting back my tears dahil baka kunting galaw ko lang ay mahulog na sila. This maybe because of my pregnancy.

“I will.” He smiled.

“Pumasok ka na,” I nodded and turned around.

Sumunod ako sa mga taong papunta sa loob ng barko. Inayos ko ang hood ng aking cloak na nakatakip sa aking ulo. There's a little bridge that connected to the ship. Diyan kami dadaan.

Pagkarating ko sa barko ay hinanap ng paningin ko si Uncle Bryson sa baba. Kaagad ko naman siyang nakita. I waved at him for the last time.

May mga taong nang-gagabay sa amin. Ang iba ay may mga buhat na gamit. Sila ata ang mga trabahador dito.

Bumaba ako sa baba ng barko kung saan nando'n ang mga kama para sa mga pasahero. Mas yumuko ako nang makarating ako sa baba dahil maraming mga matang nakatingin sa akin.

Ang suot ko pa lang na red cloak ay nakakaagaw na ng pansin. Hindi naman madilim rito sa baba dahil may mga torches na nakakalat.

Lakad lang ako ng lakad. Their stares is making me uncomfortable. Napansin kong lahat ng kama rito ay double deck, wala ring pinto. Lumapit ako sa dalawang double deck na magkaharap. Wala kasing taong nando'n.

Umupo ako sa babang bahagi ng double deck. Tinanggal ko sa aking likod ang aking suot na backpack at inilapag ito sa gilid ng kama.

Napasandal ako sa pader, hindi malawak ang kama kaya abot ng likod ko ang pader na humaharang sa amin sa kabilang mga kama na may mga enchancias din. Malayo ang puwestong pinili ko kaya walang nakakakita sa akin kahit walang pintong humaharang sa akin.

Ngayon ko lang naramdaman ang aking pagod. May kabigatin kasi ang bag dahil pinunu nila iyon ng mga pagkain. Lalo na si Aunt Ethel dahil buntis raw ako at kailangan ko ng maraming pagkain sa gitna ng paglalakbay.

Napaasyos ako ng upu nang makarinig ako ng siren. That's maybe the signal na paalis na ang barko. I suddenly felt exited and happy. My heart is pounding.

Gaya ng normal na barko ito ay umuuga. Dahil malayo pa ang pupuntahan namin ay naisipan kong matulog. Tinanggal ko ang hood sa aking ulo at humiga sa kama.

Napadilat ako nang makarinig ako ng ingay. Akala ko ba ay ako lang ang tao rito. Biglang nakaramdam ako ng sakit ng ulo. Bumangon ako at napatingin sa dalawang taong nakaupo sa kamang kaharap ko. Nagkatinginan kaming tatlo. The two blinked three times. Ako ang unang umiwas ng tingin.