One of His Concubines

CHAPTER 6

"Ate Elowen, napaaway na naman si War!"

Sabay kaming napatingin ni Willow kay Kier nang pumasok ito sa loob ng bakery. May hawak itong batang nasa limang taong gulang na.

May buhok itong kulay pilak na kumikinang kapag nasisinagan ng buwan. May mga matang kasing kulay ng araw. Nakabusangot itong umiwas sa aking tingin. Ang kanyang puting long sleeve shirt ay puno ng putik. Pati ang kanyang pants at shoes.

Kaagad ko ibinaba sa table ang hawak kong basket na puno ng tinapay na kagagawa lang ni Willow. Lumuhod ako sa harap niya at ipinaharap sa akin ang kanyang mukha.

"You have bruises again, Yven? Who did these to you?" kaysa sagutin ako ng anak ko ay tinabig niya ang aking kamay at tumakbo paakyat. Naiwan akong tulala sa ginawa niya.

"Ate Elowen, susundan ko lang siya," agarang saad ni Kier."

"No, I will talk to him," pigil ko kay Kier.

Tumayo ako. Napatingin ako kay Willow na may dalang maliit na bag. It's a medical kit. Ibinigay niya sa akin ito.

"Habulin mo na ang anak mo. Ako na bahala rito,"

"Thank you, Willow."

Sinundan ko sa taas si Yven. Sa taas ay may tatlong kuwarto. Ang kuwarto ni Willow, Kier at ang kuwarto naming mag-ina. Kaharap ng kuwarto namin ni Yven ang kuwarto ni Kier habang ang kuwarto ni Willow ay kaharap ang isang mini living room.

Bubungad sa 'yo ang living room na 'yon kapag galing ka sa baba. Ang kuwarto namin ni Yven ay dating kuwarto ni Willow. Lumipat lang siya sa kuwarto ng mga magulang nila.

Napansin kong nakaawang ng kaunti ang kuwarto namin. Binuksan ko ng kaunti ang pinto at pumasok ako. I quietly closed the door.

Naabutan kong nakatalukbong sa kumot si Yven. Lumapit ako sa kanya. Ibinaba ko ang maliit na bag sa kama at umupo sa tabi ng anak ko.

Warwick Yven Hartlay. My baby, my solace and my everything. He grew up so fast that I'm afraid, one day he will leave me alone. He's five years old now.

"Yven, Sweetie... What's the problem? Can you share it to, Mommy?"

Gumalaw ito. May sumulput na maliit na ulo mula sa kumot. Parang nabasag ang aking puso sa nakita. May pasa sa dalawa niyang mapuputing pisngi.

"Were the neighbors kids did this to you, again?" I worriedly said.

Tinanggal ko ang kumot na pinagtataguan niya. Bigla niya akong niyakap sa leeg kaya napasandal ako sa headboard ng kama.

I caress his back. I know he's not gonna cry because it's not here thing. But he's always grumpy and hot tempered kid that made me curious. Hindi naman ako gano'n.

"Mommy... I don't want to stay here. They keep calling me freak because of my hair and eye color. A-Also... they said I'm your child on a random guy," he murmured.

"And did you believe that?" hindi siya nagsalita. I sighed. I kissed his silvered hair.

I thought magiging maganda ang pamumuhay namin rito pero akala lang pala 'yon. Me, being pregnant without a husband spread like a wildfire in this town. Everyone were making stories about me. Gossiping when I passed by them.

Ang malaking na apektohan ay ang aking anak. Everyone think his a bastard or anak ko sa isang pamilyadong tao. Hindi ko pinansin ang mga sabi-sabi nila. But seeing my son now. He had bruises dahil ipinagtanggol niya ako sa mga batang kaedad niya.

Also about his hair and eye color. Nakakakuha ito ng attention. Napansin kong anak ko lang ang may gano'ng buhok dito kaya maraming batang tinatawag siya nang kung ano-ano.