One of His Concubines

CHAPTER 8

Sinalubung ko ng yakap si Yven. Yumakap siya sa aking leeg ng mahigpit. Nagulat ako ng biglang umiyak ito. He's sobbing. Hinawak ko ang kanyang ulo at ipinaharap sa akin.

“Hey, Sweetie, don't cry. Mommy's here.”

“M-Mommy... D-don't leave again.” Pinunasan ko ang mga luha niya at hinalikan siya sa pisngi. I made him worried so much. My heart broke seeing him like this.

“Shh...” tumahan din ito kaya binuhat ko siya.

Bago pa ako makahakbang palapit sa magkapatid ay nauna silang makalapit sa akin. Tumayo sila sa harap namin ni Yven. Willow, wiped her tears on her face. Kita sa mata nilang magkapatid ang tuwa makita ako.

“Elowen, ayos ka lang ba? May masakit ba sayo? Sobra kaming nag-alala sa ‘yo,” napansin kong madami ang nakatingin sa amin.

“Let's get inside first. I will tell you everything,” kahit naguguluhan siya ay tumango siya. Pumasok kami sa loob ng bahay. The bakery was already closed. Isinara nila siguro nang malaman nila ang nangyari.

“Kier, take Yven upstairs. I need talk to your sister,” I said in a serious tone. Kier took Yven. I smiled to Yven because his forehead wrinkled.

Nakatanaw ako sa kanilang dalawa habang paakyat sila. I took a deep breath and looked at Willow. We both sat on the wooden chair.

I slowly explained to her what happened. The monster, how Sir Ian saved me and meeting Grey. Also, my plan to come with them. I'm ready to face her shocked face.

Nakatulala siya sa kawalan. She's still processing everything. Malaki ang pasasalamat ko sa kanilang magkapatid. Naging pamilya na rin sila sa loob ng limang taon. Hindi ko sila maiwan ng basta-basta.

“I'm sorry, Willow... I want a bright future to Yven,” my son deserve better. This place is always have a special place in our heart but I can't take it anymore. Ayaw kong lumaki ang anak ko sa lugar na ‘to.

Kinabahan ako nang biglang lumuha ang kanyang mga mata. Is she mad? Tatanggapin ko. My body froze when she suddenly hugged me and cried like a baby.

“Ano ka ba, Elowen! Ako nga ‘tong nahihiya sa inyo dahil sa ginagawa ng mga tao rito. Kung ako ang masusunod gusto kong manatili na lang kayo rito, sa aming dalawa ni Kier. Pero hindi ko kayang araw-araw makita kayong inaalipusta ng mga tao rito,” she stopped.

“Kung anong desisyon mo. Susuportahan ko kayo.” We hugged. We're so lucky to have her and kier.

“Basta, laging kayong mapapadala ng sulat.” Kumalas kami sa yakap at inayos ang aming sarili.

“Pangako.” She smiled widely.

“Mag-empake na kayo, baka mainip ang kuya mo sa labas,” natauhan ako sa sinabi ni Willow. Napatingin ako sa labas ng bintana. Madilim na sa labas.

Nagpaalam na pupunta si Willow sa bathroom kaya umakyat ako. Pagkarating ko sa taas ay tinungo ko kaagad ang aming kuwarto. Naabutan ko ro'n si Kier na nakatanaw sa labas ng bintana.

“Ate.” Napatingin ito sa akin. Tumingin ako sa higaan. Nando'n si Yven na mahimbing na natutulog.

“Nakatulog siya kakahintay sa ‘yo.” Lumapit ako sa anak ko at inayos ang kanyang kumot.

“Aalis talaga kayo, ate?” Naiangat ko ang aking tingin kay Kier. Nakikita ko sa mga mata niya ang lungkot. Mukhang narinig niya kami ni Willow.

“Take care of your sister, Kier.” He forced a smile.

“Kahit hindi mo pa sabihin, Ate.” I chuckled. Alam ko.

“Mamimiss ko kayo. Lalo na ang kasungitan ni War.” Napatingin kaming dalawa sa batang natutulog.