One of His Concubines

CHAPTER 7

Napadilat ako kaagad nang may magsalita. Silver eyes...  It's like I'm seeing the moon. I can feel the cold of the night in his cold stare. His pastel blue hair is swinging with the breeze.

Napatingin ako sa paligid. I gasped when I saw the wolf head separated to his body. Blood scattered everywhere. Napaupo ako sa gulat. I felt like I want to vomit.

“I'm sorry about that.” Napatingin ako ulit sa lalaki. Inilagay niya ang kanyang sword sa sheath nito. Tumayo ako at yumuko sa kanya bilang pasasalamat. Kung hindi dahil sa kanya ay patay na ako kanina.

“T-Thank y-you so m-much,” utal kong saad.

“Raised your head and come with me.” Naiangat ko kaagad ang aking ulo. Naglakad ito kaya sumunod ako sa kanya.

He's taller than me. He's wearing a armor. There's a blue cape in his armor. Is he a knight? Tahimik lang akong nakasunod sa kanya. Napansin kong pabalik na kami ngayon sa loob ng city.

Pagpasok namin sa border ng city, ay may mga natumbang gusali kaming nadatnan. I heard him sighed. Ang ingay ng kanyang armor habang naglalakad ang maririnig sa aming pagitan.

“Ian!” Sabay kaming napatingin sa dalawang lalaking tumatakbo papunta sa amin.

Nakasuot din sila ng armor at may cape na blue sa likod. Tumigil sila sa harap ng lalaking nagligtas sa akin. 

“Ian, papunta na rito sina Grey at Verno—” Napatingin sa akin ang nagsalita na lalaki na may pink hair at pink eyes that looks like a gem. His eyes widened at itinuro ako bigla.

“Who are you!” Magsasalita na sana ako nang unahan ako ng katabi ko.

“I saved her from that wolf monster,” he explained. Kumalma naman ang lalaking may pink hair. Habang nakatingin sa akin ng may pagtataka ang katabi niyang lalaki na may ruby hair at amber eyes.

“Let's go, let's escort her outside.” Tumango naman ang dalawa sa sinabi ng katabi ko. Kung ipagkukumpira ay mas matangkad sa kanila ang nagligtas sa akin. But they're all taller than me.

“Um... No need—” Napatigil kaming lahat nang may naramdaman kaming malakas na presensya.

Bigla kong naisip si Yven. He's waiting for me... Naglakad ako patalikod sa kanila. Baka magtagal pa ako rito. Siguradong nakarating na rin sa town ang nangyari rito. I need to go home past kahit maglakad pa ako.

“Miss! Where are you going?!” Hindi ko sila nilingon at binilisan ko ang lakad ko.

“Miss! Is still not safe outside!” hindi ko pinansin ang mga sigaw nila. Liliko na sana ako sa kaliwa nang mapatigil ako.

“Elowen!” kumabog ang dibdib ko. Bakit familiar ang boses niya? May pumipigil sa akin lumingon sa likod.

“Baby Elo!” that nickname... In Elowen memories, ang kanyang kuya ang tumatawag sa kanya ng ganyan.

I don't know pero biglang akong nakaramdam ng pagkasabik. It's the real Elowen's feelings? I shook my head. Impossible. Malayo ang Denfir sa Emory, paanong nandito siya. Yeah, it's impossible. Baka guni-guni ko lang.

Maglalakad na sana ako ulit nang biglang may humawak sa kanang wrist ko at hinigit ito. Kaya napasandal ako sa dibdib ng taong humigit sa akin. Naramdaman ko ang lamig ng bakal. Bago pa ako makaalis mula sa pagkakasandal ko ay may dalawang kamay na yumakap sa aking katawan para pigilan ako.

“Its you... Its you, Baby Elo...” isang familiar na matapang na amoy ang aking naamoy. My body is reacting again. My eyes widened when I heard the guy sobbing.

“Excuse me, Sir. Who are you? It's Inappropriate hugging someone when you two were not related at all,” kaysa magalit ito sa aking sinabi ay naramdaman ko ang pagkastiff ng kanyang katawan.