მახსოვს ჩვენი პირველი შეხვედრა.
მე და "ფუფალა" მასწავლებლის.
[ფუფალა კი სწორედ იმიტომ რომ ჩემმა კლასელმა დაუძახა ასე მისი შინდისფერი ვარდისფერი ქოშების და ფრჩხილების გამო.]
შემოვიდა მაღალი ქუსლებით და შემოიტანა ქარიზმაც თან.
თავიდან ცნობისმოყვარეობით შევცქეროდი როგორც ჩვენთვის ახალ პედაგოგს და კარგადაც ვიცინე მის გაკვეთილებზე სადაც ირონიულად აკეთებდა კომენტარებს და ერთუჯრედიანებს გვეძახდა.
ნელნელა კი მისი ლექციები და ზრუნვა ჩვენ მომავალზე ჩემ ინსპირაციად იქცა. სამეგობროში დამეტყო კიდეც როგორ ვბზინავდი მისი შემოსვლისას.კონკრეტულად=>მის ზედმეტსახელს გავიძახოდი არა იმ სხვის პირველ შთაბეჭდილბას,ჩემ საკუთარ შთაბეჭდილებას მასზე,მის ტკბილეულისადმი სიყვარულზე და სწორედ ამიტომაც შევარქვი "ბარამბო".
ამის შემდეგ მის კვირის "აუთვიტებისთვის" დაიწყე საჭირო სახელების მოძებნა ფერებით... ["დღეს იასამნიფერი ბარამბოა" "დღეს მწვანე"]
ნელნელა მისი ახლოს შეცნობა დავიწყე და გავიგე მისი მოსაზრება სამყაროზე რომელიც სიყვრულს მოიაზრებდა... "ყველაფერი სიყვარულია".
ისიც მახსოვს როგორ გვასწავლიდა ხერხებს რომ თავდაჯერებულობა შეგვმატებოდა.
გვეუბნებოდა რომ დავმდგარიყავით სარკესთან და გვეთქვა საკუთარი თავისთვის "ჩვენ ეს შეგვიძლია" და აგვევსო ის კომპლიმენტებით.
ვფიქრობ ამ ქალმა მასწავლა როგორ დამენახა სიყვარული სხვებში, ისევე როგორც ამ წელს მასწავლეს სხვა ადამინებმა.
კიდევ არ მჯერა ერთი კვირის წინ გაგონილი ამბები...
თითქოს გუშინ იყო საშინელ სიზმარში რომ ვნახე სადაც გარდაიცვალა წამიერად და ჩვენმა დამრიგებელმა მისი თვალისფერი ცუსფერი ქვა შემოიტანა მე კი იმ სიზმარშიც კი მახსოვს ნიანგის ცრემლებით ვტიროდი.
მახსოვს როგორი უცნაური გრძნობით გავიღვიძე, და მახსოვს ყველაფერი მაგ კვირეებში როგორ დაიწყო...
