Harten twee | Mibbie

18. Kaarten

Robbie
Focus, Robbie. Focus op je werk. De boekhouding loopt inmiddels flink achter, wat compleet mijn schuld is. Cijfers en bedragen maken me echt niks uit de laatste tijd en voor de eerste keer in mijn leven snap ik wat mensen moeilijk vinden aan wiskunde. Alle getallen dansen gewoon voor mijn neus en mijn gedachten zijn overal, behalve bij de boekhouding.

Als ik tussen de schermen door kijk, kan ik hem net zien zitten. Hij staart geconcentreerd naar zijn scherm. Wat hij aan het doen is, weet ik niet precies, maar hij ziet er wel aantrekkelijk uit terwijl hij het doet.

De beelden van gisteravond schieten weer door mijn hoofd.

Hij duwt mijn benen naar mijn borst, spreid ze en begint zonder enige waarschuwing hard in me te stoten. Ik schreeuw het uit, door al het pijn en genot wat ik plotseling voel. Hij stopt met stoten. "Doorgaan, alsjeblieft," zeg ik. De wanhoop is duidelijk uit mijn stem af te leiden, maar dat geeft niks.

"Godsamme, had je voor hem ook zo hard geschreeuwd," kreunt Milo na een tijdje. Nee," schreeuwt ik, "alleen voor jou." Alleen voor hem zou ik schreeuwen van genot. Hij is de eerste die me uit genot kan laten schreeuwen.

Maar ook alles wat daarna gebeurde, staat nog vers in mijn geheugen. Hoe hij mij schone kleding gaf, mij knuffelde, een eitje voor me maakte, toen ik aangaf honger te hebben. Hoe hij mij vanaf zijn slaapkamer op het aanrecht getild heeft, omdat ik hem niet wilde loslaten. Hoe ik mocht toekijken terwijl hij dat eitje bakte en hoe hij geregeld naar me toe liep voor een kusje, omdat hij ook geen genoeg van mij kon krijgen. Hoe we samen de eitjes opaten en daarna knuffelend met een serie in slaap vielen.

Een paar uur daarna moest ik naar huis, maar mijn god, wat was ik graag gebleven. Wat was ik graag naast hem wakker geworden, om samen met hem de dag te starten.

Ik hou van hem. Ik kan het niet meer ontkennen en niet meer ontwijken. Ik hou van deze jongen, meer dan ik dacht, meer dan ik verwacht had, meer dan ik zeg en meer dan hij weet. Ik wil bij hem zijn, maar dat kan niet, omdat ik nog een relatie heb met een ander. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik doe ons beide pijn, omdat ik geen beslissing durf te maken.

Het is gewoon niet eerlijk. Niet voor Milo, niet voor Jamie.

Ik word opgeschrikt door Raoul. Hij legt een hand op mijn schouder. "Nog even, het is bijna weekend," glimlacht hij. Ik forceer een glimlach, knik en draai mij zuchtend weer naar mijn scherm. Dit gaat mij nooit lukken.

Gefrustreerd sta ik op en snel loop ik naar boven. Ik negeer de paar stemmen die mijn naam roepen. Boven plof ik neer op de bank. Mijn benen trek ik naar mijn borst, mijn hoofd gooi ik achterover op de rugleuning en ik schreeuw gefrustreerd.

Die schreeuw moeten ze beneden gehoord hebben, want misschien een minuut later voel ik de bank naast mij indeuken. Ik wacht op een sneer van iemand, maar die komt er niet. Ik draai mijn hoofd langzaam naar diegene toe.

Het is Milo. Tranen springen in mijn ogen. Na alles wat ik hem heb aangedaan, komt hij mij nog steeds achterna als ik gefrustreerd wegloop.

"Het spijt me," pers ik er trillerig uit. Milo geeft geen antwoord, in plaats daarvan wacht hij rustig af tot ik verder uitleg. Hij streelt over de rug van mijn hand. Ik vlecht mijn vingers in zijn hand.

"Ik weet het niet meer Milo. Het is allemaal zo ingewikkeld," vertel ik. Ik barst in snikken uit. "Ik snap het. Het is allemaal oké. Ik heb gezegd dat ik je de tijd zou geven en die tijd heb je nog steeds. Ik wacht op je, baby." Zijn stem klinkt rustgevend en het stelt me enigszins gerust.

Ik laat mijn lichaam tegen hem aan zakken, meteen slaat hij zijn armen om me heen. "Het komt allemaal goed, baby," fluistert hij in mijn oor. Ik knik zachtjes. Er zal vast ooit een dag zijn waarop dit allemaal voorbij is.

Milo drukt een paar kusjes op mijn hoofd, terwijl ik in zijn armen na snik. "Je bent veel te lief voor me," grinnik ik, als het huilen wat voorbij is, "je bent echt alles voor me, lieverd. Eigenlijk is mijn hele hart bij jou."

Milo zegt niet veel meer, maar dat snap ik ook volledig. Ik zet hem echt op de moeilijkste positie neer.

Aan het einde van de dag zitten we met zijn vijven aan de grote tafel. Het is vrijdagmiddag. Ons personeel is al naar huis, maar wij wilden nog een vrij-mi-bo houden, zoals we in casa del huts ook altijd deden. Raoul heeft een pakje Bankzitters kaarten uit de kast gevist en hij deelt aan iedereen de kaarten uit. "Dezelfde regels als altijd, toch?" Zoekend naar bevestiging kijkt hij de groep rond. Iedereen knikt. De regels worden bij ons standaard besproken, omdat iedereen verschillende regels hanteert. Matthy is het bijvoorbeeld gewend om met tien wasmachine te spelen, maar Koen heeft een hekel aan die regel.

Matthy legt met een grijns op zijn gezicht een schoppen twee op de stapel. Vooral mij kijkt hij aan, omdat ik na hem ben. Ik zie een harten twee in mijn handen, perfect. Ik leg hem boven op de kaart van Matthy, waarna ik Milo aankijk. Even grijns ik naar hem, maar dan kijk ik hem serieuzer aan. Deze kaart is precies hoe ik me voel. Twee harten heb ik in mijn bezit, dus harten twee.

"Godsamme," klaagt Milo, wat me laat grinniken. Hij pakt vier kaarten, kijkt bedenkelijk naar zijn stapel, dan legt hij een harten koning op. Terwijl Raoul rustig verder gaat met zijn beurt, kijkt Milo me indringend aan.

Nadat Koen het potje gewonnen heeft, loop ik naar de keuken voor nieuw bier.

Koen heeft het potje uiteindelijk gewonnen. Het werd even spannend, want Matthy was bijna uit. Tot Raoul Koen een joker gaf en hij deze vervolgens met een extra joker aan Matthy gaf. Dit leverde hem tien kaarten en een verlies op.

Ik sta op om nieuw bier te pakken. De oude flesjes neem ik mee en deze zet ik weer in de lege bierkrat neer. De krat daarnaast is vol. Ik pak er vijf biertjes uit.

Ik wil teruglopen, maar ik stop mijn pas twee stappen later bij het zien van Milo. De harten koning die hij oplegde, spookt weer door mijn hoofd heen. Ik had precies door wat hij daarmee bedoelde. Het was zijn antwoord op mijn harten twee kaart. De harten koning gaf aan dat hij de koning wil zijn over mijn hart en dat hij alleen mij wil. De koning over mijn hart is hij al, alleen nu moet ik hem nog binnenlaten.

"Wat is er vandaag met je, man," hoor ik Koen zeggen. Hij slaat een arm om me heen. Ik haal mijn schouders op. Waar moet ik eigenlijk beginnen? Koen lijkt mijn twijfels te zien. "Straks even praten, maatje?" Stelt hij voor. Ik knik. Even praten lijkt me slim.

Als iedereen weg is, loop ik samen met Koen naar zijn auto. "Vertel," zegt Koen, nadat we zijn ingestapt.

Ik vertel Koen alles, van begin tot eind. Ik vertel hem over de kus in Vegas, toen we 10K wonnen. Hoe het allemaal begon als een grapje. Hoe we in de club elkaar dronken aan het uitdagen waren en hoe we daarna onder de douche seks hebben gehad. Hoe ik in Nederland niet verder met hem durfde, maar me niet meer kon bedwingen toen de seks met Jamie ineens tegenviel. Hoe we sinds dat moment geregeld seks hebben gehad, wat beter voelde dan met wie dan ook. Hoe ik langzaam gevoelens begon te krijgen, maar dat ik die de hele tijd heb weggestopt. Hoe Jamie het door begon te krijgen en sindsdien aan me vastgeplakt zit. Hoe Milo verliefd op me werd en daarna jaloers. Hoe hij iemand neukte in de club, waarna ik hetzelfde deed en hij me ontzettend kwaad de club uit heeft gesleept. Hoe we ruzie kregen, maar elkaar niet konden weerstaan. Hoe hij mij boos domineerde en hoe hij daarna hartstikke lief voor me was.

Ik vertel Koen dat ik compleet voor Milo gevallen ben en nu niet meer weet wat ik moet doen. Koen blijft een poosje stil voor zich uitstaren. Ik begrijp het, het is ook heel wat om zo in één keer te horen.

"Sorry, maar het moest even bezinken allemaal," zegt hij na een paar minuten. Ik vertel hem dat het oké is en dat het logisch is. "Maar ik denk dat als je verliefd op hem bent, dat dat een teken is dat je al niet meer zo verliefd was op Jamie. Milo heeft dit proces misschien gewoon versnelt en je aan het denken gezet," vertelt Koen. Ik knik langzaam, terwijl ik zijn woorden in me opneem. "Je moet ze recht doen, Robje. Hoe kut het ook is, je moet een keuze maken. Ik heb het idee dat je Milo wilt, maar gewoon bij Jamie blijft, omdat je bang bent om dingen te veranderen."

"Daar heb je wel gelijk in," begin ik zachtjes, waarna ik steeds wat harder ga praten, "ik wil gewoon niet dat het verhaal eindigt met zo'n cliché. Je weet wel? Vaak eindigt zo'n boek met een breakup en het hoofdpersonage eindigt met de persoon waar hij of zij mee is vreemdgegaan. Eigenlijk doe ik nu drie mensen pijn, terwijl ik stiekem allang wist wat ik wilde." Koen knikt. "Dat bedoel ik dus," glimlacht hij begrijpend, "je weet best wie je wilt."