Harten twee | Mibbie

9. 24 uur overleven op een boot

Robbie
Met drie Bankzitters plus een aantal man achter de schermen staan we in de haven van de Loosdrechtse plassen. De vierde komt er als het goed is zo aan, ook al zou het me niks verbazen als hij te laat is. De vijfde zit in Canada, dus naar zijn aanwezigheid kunnen we wel schudden.

In de verte zien we Koen onze kant op lopen. Hoe dichterbij hij komt, hoe beter we de grootte van zijn koffer kunnen zien. "Wat is het toch ook een ongelofelijke dramaqueen," lacht Raoul, "We gaan overleven op een boot, niet in een hotel." Koen is inmiddels bij ons komen staan en hij laat demonstratief de inhoud van zijn grote koffer zien. "Extra kleding, extra paar schoenen, een goed boek," somt hij één voor één op. "Wat een onzin weer," zeg ik en lachend schud ik mijn hoofd.

Even later staan we in een rijtje om de intro op te nemen. "Vandaag overleven wij 24 uur op een boot," hoor ik Koen naast me zeggen. Zoals eerder afgesproken, draaien wij wat ongemakkelijk weg, om aan te geven dat we er geen zin in hebben. "Nou," zegt Raoul, om zijn weinige zin nog een beetje te benadrukken.

Eén voor één stappen we in de boot, de een soepeler dan de ander. Onze spullen hebben we er al ingezet, toen we aan het wachten waren op Koen.

"En de tijd start." Koen stapt met beide voeten in de boot, tegelijkertijd drukt hij de 24 uur durende timer aan, "nu."

Ik zit op de bank van de boot. De rest staat er nog wat verloren bij. Met dit soort dingen moet je eerst even je plekje vinden.

"Dit is nu 24 uur lang onze plek," constateert Raoul. Hier en daar knikken wat mensen, maar echt een gesprek komt er niet.

Milo zie ik een beetje in de rondte loeren, tot zijn blik valt op de grote koffer in het midden van de boot. "Van wie de fuck is deze koffer?" Vraagt hij verbaasd.. "Ja, van wie denk je?" Grinnikt Raoul. Koen gaat ongemakkelijk op de bank tegenover mij zitten. "Ik ben het niet," zegt hij op een serieuze toon, wat me laat lachen. Hij is het sowieso.

"Maar, eh. Waar slapen we?" Vraagt hij dan. "Ik vind echt dat dat zorgen zijn voor vanavond," zegt Milo. Koen kijkt hem verontwaardigd aan. "Het zijn zorgen voor vanavond waar we slapen?" "Ja," zegt Milo stellig. "Het is zo simpel, Koen," zeg ik dan, "Waar slapen we? De boot. Waar eten we? De boot." Milo grinnikt even, voor hij me weer serieus aankijkt. "En als ik bijvoorbeeld heel geil word?" Vraagt hij. Met alles wat ik in me heb, hou ik mijn lach in en zeg ik op een serieuze toon; "de boot." "Het is geen zeilschip, je hoeft niet te masten," zegt Raoul dan.

We bespreken de regels van de challenge, om alles zo duidelijk mogelijk op beeld te krijgen. Het komt erop neer dat je niet verder mag zwemmen dan 3 meter van de boot en dat je niet op de kade mag komen.

"Iemand een biertje?" Vraag ik. Iedereen knikt, zoals verwacht, dus haal ik vijf biertjes uit de koelkast. Ik deel ze uit, waarna ik weer neerplof op de bank. "Santé," zegt Milo en hij steekt zijn biertje naar me uit. Ik tik die van mij ertegenaan. "Santé."

Raoul is inmiddels ook op de bank neergeploft. Zijn ene arm hangt ontspannen over de rand van de boot. In de andere houdt hij zijn biertje vast, waar hij af en toe een slokje van neemt. "24 uur varen en bier drinken. Hoe is dit een straf?" "Inmiddels nog maar 23 uur en 57 minuten hoor," grapt Milo. "Dan mag ik dus al bijna naar huis," grinnikt Koen optimistisch.

Het is geen 24 uur overleven met de Bankzitters zonder een tent, dus maakt de tent een comeback in de boot. Iedereen verklaart me voor gek, in verband met de hitte, maar het is in ieder geval wat beschutting.

"Ik heb lunch meegenomen, maar we kunnen ook ergens naartoe varen waar je lunch kan halen," stelt Milo voor, terwijl hij me aankijkt. "Ja, laten we even gaan varen," zeg ik enthousiast. Dit stilstaan heb ik inmiddels wel bekeken.