Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6: Bazı Sırlar Sınırları Zorlar
Dudaklarımdan büyük bir çığlık koptu, sesim bir yerlerde yankı buldu ve bana döndü, kulaklarım uğuldadı, zihnim bir anlığına durdu.
Boğazım haykırışımla acıdı.
"Hayır!"
Bir süre derin bir sessizlik oldu. Evren ışıkları kapattı, yaşadığım her şey an be an gözlerimin önünde durdu. Hayatım boyunca verdiğim tüm çaba, emeklerim, mutluluk ve hüzünlerim, iyi ve kötü anlarım...
Annem mezuniyet günümde bana gülerek el sallıyordu, babam ilk arabamın anahtarını verirken neşeyle kıkırdıyordu, kardeşlerim ilk sahnemde seyircilerin arasından zıplıyordu, arkadaşım Firuze beni kolumdan tutmuş zorla bir yerlere sürüklüyordu. Her şey karman çormandı, zaman kavramım yoktu. Muhtemelen yine seyahat ediyorduk, doğru ya, neresiydi? Bali. Beni o adaya götürüyordu.
O anı beni bir diğerine götürdü, zaman biraz daha geriye aktı ve Firuze'nin odama daldığı sabaha gittim. Uğradığım saldırı sonucunda ne kadar yıkılmış olduğumu, fiziken ve ruhen çöküşümü anımsadım. Sanki her bir anı tek tek seyrediyordum, uzaklaşmıştım ve kendimi seyredalmıştım.
Ne yani, her şey bitmiş miydi? Tüm bunları yaşamış ve ölmüş müydüm?
"Hayır," diye haykırdım yeniden acıyla. "Olmaz. Hayır!"
Sonra bir el usulca omzuma dokundu, öyle sıcak öyle güven verici bir dokunuştu ki tüm o korkuyu unutturdu. Bir süre orada kaldı, okşadı, okşadı, okşadı. Nefesim düzene girerken beni bırakmadı, diğer anılar gibi toz olup uçmadı. Orada bekledi, öylece kaldı. Koca bir sessizliğin içinde bildiğim ve anladığım tek şey bu dokunuşun gerçekliğiydi.
Yüzünü görmüyordum ancak sesini iyi tanıyordum, bir kez daha beni kurtarmaya gelmişti.
"Buradayım," diye fısıldadı.
O hoş tını kulağımı okşadı, nefesi yüzüme çarptı, ben ona tutunmak isteyince o bana daha çok uzandı, sıcaklığını buram buram hissettim ve yok oldum. Şimdi yalnızca bu dokunuştan ibarettim.
Bir süre sonra, "Geçti," dediğini duydum. "Buradayım. Geçti."
Buradaydı. Hayır, bu yok oluşa ait bir an değildi. Sessizliğin içinden ve zihnimden gelmiyordu, her zerrem bu adamın gerçekliğiyle kavruluyordu. Bu da neydi?
Güven verici sesiyle mırıldanmaya devam etti. "Güzel... Haydi, şimdi aç gözlerini. Buradayım. Geçti."
Sonra usul usul gözlerimi araladım, kirpiklerim aralandı ve yarı karanlık odada yanımda bir nefes duydum.
Yakınımda bir bedeni hissettiğim ilk an korkuyla irkildim.
"Benim," dedi hemen. Sonra dokunuşunu gevşetmek yerine iyice dibime sokuldu, birkaç dakika içinde kendime gelmeye başladığımda neler olduğunu anladım.
