Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12:Bazı Yakınlıklar
Papatya Parlar.
Güzel kokuları, pahalı kıyafetleri, yapılı saçları, havalı makyajları, tadı güzel yemekleri, ışıltı dolu hayatına neşe getiren insanları, manikürü, pedikürü ve diğer tüm bakımları seven o kız. Şarkı söyler, dans eder, sahneye çıkar, öpücükler yollar, iddialı şeyler söyler, magazine çıkar, basın açıklaması yapar, bir eli yağda diğer eli baldayken küstah bakışlar atar ve hayatın tadını çıkarır.
Ben buydum. Evet, bu tanımların hepsi bana aitti.
Peki şu an olduğum kişi kimdi?
"Saçında bir şey var."
"Tozdur, terlikten fırladı sanırım."
Kaotik olayın üzerinden bir saat geçtikten sonra kendimizi pansiyondaki odamda bulmuştuk. Bir şekilde oradan kaçmayı başarmış ve insanları atlatmıştık, arabayla izimizi kaybettirdiğimize emin olsak da pansiyona yaklaştığımızda taksi kullanmıştık.
Şimdi ise boş bakışlarla birbirimizi izlediğimiz bu tuhaf anda Polat üzerime eğilmiş, bir hafta öncesine kadar muazzam renkleriyle ışıldayan, güzel kokular saçarak parlayan saçımdaki pisliği ayıklıyordu.
Annesinin terliğinin altından kopup saçıma fırlayan pisliği.
"O oraya nasıl fırladı bilemiyorum," diye fısıldadım sessiz odada.
Pür dikkat saçıma odaklandığı için yanıt vermedi, hoşuna gitmeyen bu görüntüdeki toz parçalarını dikkatle imha etti ve bunu yaparken ciddi yüz ifadesinden ödün vermedi.
"Bitti," diye mırıldandığında sesinde tuhaf bir hırıltı peyda olmuştu.
Yorgun olduğunu göz altlarından anlıyordum, hem benim yüzümden bölük pörçük uyumak zorunda kalmış hem de bir ton insanla uğraşmıştı.
Ben daha fazla ne kadar mahcup olabileceğimi düşünürken beklemediğim bir anda yüzüme bakıp sırıtmaya başladı, yakınlığı, az önceki teması kalbimde tuhaf bir gıcıklama hissi yaratınca panikledim.
"Bir de nasıl fırladı bilemiyorum demesi yok mu? İnsanlara saldırırken nasıl bir manyağa dönüştüğünden haberin yok. Kendini görmen gerekiyordu."
"Bir de nasıl göründüğümü mü düşüneceğim?" diye homurdandım giderek kısılan sesimle.
Onun bu durumla eğleniyor olması normalde öfke hissetmeme sebep olurken bu kez aynı durumu yaratmadı. Aksine, hala gülebiliyor olması benim de iyi hissetmemi sağladı.
"Çok zorlandın," dedim mahcup bir ifadeyle yüzüne bakarken.
Normalde hiç yapmayacağım bir şeyi yaptım ve gözlerimi kaçırma isteğimi bastıramadım, yüzümü yeniden duvardan tarafa çevirdim.
