Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Z góry przepraszam za błędy ortograficzne, literówki czy korektę. Nie zwracajcie uwagi ;)
Pamiętam to, jakby to było wczoraj. Miałam pięć lat, kiedy uciekłam z laboratorium pierwszy i ostatni raz. Nigdy nie zapomnę momentu, kiedy dotknęłam bosymi stopami trawę Pandory. Była miękka i taka delikatna w dotyku.
Niestety, zanim przebiegłam chodźby dwa metry, zostałam postrzelona przez strażników środkiem usypiającym jak jakieś zwierzę.
Próbowałam wstać, ale substancja doszczętnie sparaliżowała moje ciało. Chciałam chodźby wyciągnąć rękę w stronę czekającej na mnie przygody w środku lasu Pandory, ale nie umiałam.
Kiedy żołnierze zabrali mnie spowrotem do laboratorium, od razu skierowali się w stronę gabinetu pułkownika Milesa Quaritch'a. Zostałam rzucona na podłogę, a następnie przyszpilona butem wojskowym jednego z żołnierzy.
Było och trzech i każdy celował w moją stronę. Dobrze wiedzieli, że nie mogą mnie zabić. Ja również o tym wiedziałam.
Miles natomiast delikatnie i spokojnie oznajmił, że jestem zbyt cenna, abym wychodziła gdziekolwiek. Wiedziałam również, że nie chodziło tutaj o mnie, tylko o moją krew, która potrafiła uleczyć każdego z ran i chorób.
Chcieli mi dać nauczkę.
Dobrze wiedziałam, co dla mnie mieli.
Zabrali mnie znowu do jakiegoś pomieszczenia, które wyglądem przypominało pokój tortur niż laboratorium, w którym przeprowadzali różne eksperymenty. Nie tylko na mnie czy na innych.
Na zwierzętach również.
Thanator to jeden z tych drapieżników, który zabija zanim chodźby mrugniesz.
Dali mnie do sali, która przypominała raczej arenę, w której musiałam walczyć. Arena przypominała kwadrat, a długość jednego boku miała jeden kilometr. To straszne. Na końcu stał thanator, który miał mnie zabić. Puścili go, jednocześnie badając jego właściwości poprzez komputery. Ja stałam związana i wystraszona. Dopiero, kiedy był jakieś dwa metry przede mną, zostałam pociągnięta w górę.
To było straszne. Za każdym razem, kiedy byłam "niegrzeczna" właśnie taka kara mnie spotykała. Musiałam być sam na sam z niebezpieczeństwem w ramach eksperymentu i badań.
Takie właśnie miałam życie. Nic nie warte, pozbawione sensu. Pozbawione jakiejkolwiek godności i wolności.
Do momentu, w którym nie spotkałam jego...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mam nadzieję, że prolog wam się spodobał! Miłego dnia/nocy!❤
