Sella #1

16

Chapter 16

Nadat ik was uitgestapt bevond ik me in een dure wijk.

"Waar ben ik?"

"In de beste wijk waar je hulp kan vinden tegen pooiers" zei de taxi chauffeur met een blik van medelijden en hij scheurde weg.

" maar ik ben..." ik haakte af en zuchtte...

Mijn ogen schoten alle kanten op.

Van dure huizen naar dure auto's.

Waar was ik in vredesnaam.

"bevalt het je¨ zei een jongen die naast me kwam staan.

ik keek hem aan.

"Nico...?"

hij had bruine ogen en donker bruin haar.
hij kwam me bekent voor maar ik kon niet plaatsen wie hij was.

"Nee ik ben Nico helaas niet." Zei hij met een grijns.
" jammer hè" zei hij geamuseerd.

¨ Eh jah¨ zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg.

Ik wist niet eens wat ik in een dure wijk te zoeken had, maar zolang ik zo ver mogelijk weg was van Eassy en Damon dan was het goed.

"je komt niet van hier hè?" Zei hij.

ik keek hem aan. ik kende hem amper,ik wist niet eens wat zijn naam was.

het leek alsof hij mijn gedachte kon lezen.

" ooh ik ben Jake"

en hij gaf mij een hand. ik keek hem aan

"ik ben sophie" zei ik toen ik hem ook een hand gaf.

"weer je het zeker" zei hij toen hij mijn hand los liet. ik keek hem niet begrijpend aan. Hij zuchtte

"je bent toch dat vermiste meid" en hij deed zijn handen in zijn zak.

"eh nee" zei ik toen ik weg wilde lopen. Hij hield mijn hand vast.

"wat" zei ik terwijl ik me geïrriteerd los trekte.

"Heb je een verblijfplaats nodig?" Zei hij terwijl hij achter zijn hoofd krapte.

"Nee!" En ik draaide me om.

wat dacht hij.

ik liep een staatje in waardoor ik tegen een man aanbotste. ik liet al zijn papierwerk vallen, ik bukte zodat ik het kon opruimen. ik had zijn gezicht nog niet bekeken. "sorry meneer" zei ik toen ik weer opstond. "kan je niet uitkijken... heey...ben jij niet het vermiste meisje?" Ik keek de oude man beter aan.

Hij leek op iemand...

Ik schudde mijn hoofd.

De man gaf mij een kleine lach en knikte.

"Hoe heet je" Zei hij.

"Sofhie" en ik gaf hem zijn papieren.

"ik heb je hier nooit gezien, woon je hier?" Zei hij terwijl hij een bedenkelijke gezicht trok. Hij zag dat ik nee wilde zeggen.

"je hebt onderdak nodig?" Zei hij terwijl hij me meelevend aankeek.

ik knikte alleen maar. Jake kwam aanlopen, blijkbaar zocht hij iets of mij. toen hij ons zag liep hij naar ons toe en ging naast de oude man staan. "heey pap" zei jake en hij gaf hem een schouderklopje . " Heey jake" en hij knikte in zijn richting.
Ik stond daar maar ongemakkelijk.

" jake... Sophie verblijft bij ons "

" bij nader inzien denk ik toch...."

Jake haakte me af...

"Wat een geweldig idee. Ik dacht namelijk het zelfde." hij grijnsde naar me, waardoor ik me ongemakkelijk voelde.

Er was iets. Hij leek slimmer dan dat hij eruit zag of deed.

Jakes vader knikte naar me.
" je mag bij ons blijven.. we hebben genoeg plek. Mijn andere zoon Nico woont nu bij zijn neef."
Zei de vader van Jake met moeite.

"Laten we naar huis gaan.." zei Jake met een grijns

Uhhg ik haatte hem nu al.

"Moet ik je een rondleiding geven, in mijn huis" zei Jake.

Ik knikte alleen maar.

hij moet maar niet vewachtten dat ik opeens close met hem doe. hij liep voor op.

Pap, kan je even kijken of je vriend wilt gaan golfen met jou" zei jake toen hij zijn huis binnen liep.

"Ja dat was ik al van plan jochie. Leid jij Sophie rond ik kom om 6 uur thuis groetjes."

het was zo groot. Ik keek rond.

"haha het is een beetje rommelig"

zei hij terwijl hij zijn arm over mij heen sloeg. ik sloeg zijn arm van me af, en liep door.

" Waar moet ik slapen?" Zei ik terwijl ik de woonkamer bestudeerde.

"bij mij" zei hij met een serieuze blik. ik keek hem bedonderd aan.

"is dit een grap, want dit is niet grappig" zei ik oprecht boos. er verscheen een glimlach op zijn gezicht dat me van binnen opluchte.

"Je mag in onze logeerkamer slapen" hij liep naar boven. ik liep de logeerkamer in. En keek rond, hij deed het zelfde.

"maar, waarom hebben jullie mij zo snel geaccepteerd"

Hij lachte een mysterieuze lach terwijl hij op de deur opening leunde.

Jake was zo anders dan een paar minuten geleden, ik weet niet wat het is maar hij is zo anders.

ik ging op bed zitten en frummelde aan mijn ketting. "Je bent toch Selena Holway?" Ik schrok. niemand noemde me bij mijn volledige naam, het was altijd Sella Holway."Nee ik ben Sopfie Smith!" Zei ik en liep langs hem heen, maar hij liet het er niet bij zitten. Dat ik de eerste keer bij hem weg kwam gebeurd niet nog een keer.

dus hield hij mijn arm vast heel stevig deze keer. "Ik wil dat je de juiste keuze maakt" zei hij en keek met zijn bruine ogen mij heel opdringerig gaan. Er ontstond een brok in mijn keel. ik moest huilen maar ik hield me in. ik probeerde me los te trekken maar hij hield me stevig vast. "Jake, laat me los" zei ik met een trillende stem. hij hield zijn blik niet van mij af.

"Je lijkt echt op een Johnsen..."

Mijn hart bonsde....

Demon dacht dat ik ook een Johnsen was en dat mijn echtte vader Marco Johnsen was...

Er ontsnapte een traan uit mijn ogen. Kut, waarom moest ik nu bij hem huilen. nu weet hij zeker dat ik Selena ben.

met zijn andere hand veegde hij mijn traan weg. ik draaide mijn hoofd weg."lAAT LOS!" Zei ik deze keer harder. hij knikte alleen maar en liet me los.

"Je hebt mijn vertrouwen" zei jake en ik duwde hem weg.

Stem en reageer