Sella #1

43

Pov: onbekend (dit is uit iemand anders ogen)

Paar maanden terug

Ik had een walging aan iedereen. Ik kon niemand uitstaan. Iedereen zit in de weg.

Zo gaat mijn plan toch nooit werken... pffff

Ik moest demon hebben.
Ik laat wel zien wie de duivel is.

Ik liep met mijn telefoon naar buiten.

Jake was al dood. Gelukkig...
Die kreng zat overal in de weg.
Hij wist het bijna.
Ik ontmoete Luciano in een café.
Ik had moeten weten dat jake daar zou zijn.

Ik stond nu in de kelder.
Hier kwam toch niemand.

Ik moest Luciano snel zien te bereiken.

Daarvoor moest ik eerst met Martin praten.

( zijn tweede hand)

Ik was een beetje zenuwachtig.

Ik moest demon zijn koffie geven met het gif.

Daarna moest ik hem neer steken.

Ik was bang.
Het licht namelijk zo:
Ik haat demon met heel mijn hart,nadat ik wist dat hij mijn vader had vermoord terwijl hij wist dat het me vader was en net deed of hij het niet wist.
Maar eassy, zijn broertje heeft me altijd willen laten geloven dat het niet zo was. Hij was er altijd voor me. Ook in mijn depressie.

Dat was de tijd dat ik iedereen afstootte.

Maar hoe vaak ik hem afstootte, hij kwam keer op keer terug.
Als een boemerang.
Ja ik weet...een suffe vergelijking.

Maar goed.
Ik stond in de kelder te wachten.

##tring##

Mijn telefoon ringde

Ik nam meteen op.
" ja " zei ik kortaf

"Heey met Martin"

Ik walgde van Martin.

" heey, geef Luciano. Ik heb wat nieuws."

Het was even stil aan de andere lijn.

"Ja" zei een zware stem.

Het was Luciano.

" je hebt 5 minuten" zei Luciano

Dat betekende dat ik alles in één keer moet zeggen zodat zijn onderdanen het gesprek optijd kunnen wissen van de database.

Ik pakte mijn notitie erbij...

" Demon brengt pakket A met heroïne naar Amsterdam. Om 9:39"

Ik ademde diep in en ging verder

"Hele container vol...45 miljoen...Om 5:34 zijn ze ongeveer bij snelweg N45."

Mijn stem trilde.