Unmera kucuk ve gucsuz bir bedende gozlerini acti. Normalden bile acinasi olan bu bedendeydi artik. Eski hayatina dair herhangi bir anisi olmayan unmera artik siradan bir insan olmustu. Dogdugu andan itibaren mucize olarak goruldu. Kimse nasil hayatta kaldigini bile anlamamisti.
Bu kisa insan hayatinin her ani binlerce yil gibiydi sanki. Daha on bes yil yasamis olmasina ragmen ruhunun yorgunlugunu hissediyordu. Neden bu kadar yorgundu bu ruh? Neden bedeni onu tasimakta bu kadar zorlaniyordu ki? Aklindaki sorulara tek bir cevabi bile olmadan suruklenip gidiyordu sadece. Unmera bekledigi gibi bilgelige veya mutluluga kavusamadi. Her an sadece aci cekiyordu ve yasama dair ne umudu ne de arzusu vardi.
kardesi her an kulagina olmesi icin yalvarirken unmera direnmekten baska bir sey yapamadi. Yillar belki gunler boyle suruklenerek gecti. Ne icin yasadigini bile bilmeyen unmera psikolojik hastaliklarin pencesinde bogusuyordu. Ne tanridan ne de oteki dunyadan bi beklentisi vardi. Tanrinin iyi olmadigini dogar dogmaz anlamisti. Bunu bilmek icin anilara ihtiyaci yoktu. Ruyalarinda ruhuyla catisiyordu bu kucuk insan. Uyandiginda savastan cikmis gibi yorgundu ama en ufak bir sey dahi hatirlamiyordu. Ne kadar tanidikti sanki bu his? Bir seyleri unutmus kadar..
Ona tanidik gelen bir suru resim koku ses mekan ve onlarcasi hic birinin anlamini bilmiyordu. Reankarne olmadan onceki hayatlari oldugunu dusunebildi sadece.
Insanlari ve oteki dunyayi merak etti. Izledigi ve okudugu seylerden sonuc olarak insanin enerjiden var oldugunu ve dinlerin hurafe oldugunu anlamisti. Ama tanri var mi bunu bilmek simdilik zordu.
Unmera bu kisa hayatinda aski deneyimledi. Bu izdirapli deneyim onu daha iyiye goturmemisti. Aksine yorgun bedenini daha da yormustu sadece. Ruhu aci ve izdirapla bogusurken unmera tukenisini izledi. Bazen gokyuzune bakar ve bunlar ne olsugunu buranin ne oldugunu dusunurdu. Ait olmadigi hissi kaybolmasina onculuk ederdi.
Yillar gecti unmera artik 17 yasindaydi. Artik tamamen kayip bir ruhtu. Kendini ne bir cinsiyete ne de kendine ait hissediyordu. Sanki bu bedeni ve kendini kontrol eden bir sey var ve kimligini tutsak etmis gibi. Beden konusuyor kararlari beyni veriyor ama benligi orda degil gibi. "Ben ben ne ben nerde " bunlar aklini kurcalayan kucuk tilkilerdi onun icin.
Bu yolculukta kendini tanimayi basaramadi unmera. Nasil taniyacakti ki bu kucuk insan bedeni onu kaldiramazdi. Eve donmeliydi ama ev neresiydi ki hatirlamiyordu.
Cok guzel insanlar tanidi unmera sevildigini hissetti deger de verdi. Ancak hayatin ve yasinin ona getirdigi sorumluklar o kadar artmisti ki unmeranin olmayan umudu ve amacsizligi onu ilerletemiyordu.
Yasamak cabalamak denemek bunlar sadece hayata kalmak icin yaratilmis bedensel icgudulerdi sanki timarhaneden kacmamak icin. Dunya gercekten de evrenin hapishanesiydi sanirim. O bunu biliyordu.
Uyum saglayamadigini siradan bir insan olamadigi gercegi onu yiyip bitirmisti.
kardesi onun bu halinden yararlanip eve donmesi icin daha da baski yapti. Hisleri bilmeyen kardesi ona ne kadar aci verdigini goremedi. Her seye ofkelenmeye uzulmeye alinmaya baslamisti unmera. Nefret ediyordu yasamaktan. Cok anlamsizdi mutlu olmak da uzgun olmak da. Gidecegi yer neresiydi ? Ne kadar korkutucuydu bu bilinmezlik insanlar nasil basariyordu yalniz hissetmemeyi? Olmek istiyordu ama orasi daha mi iyi olacak acilari biticek mi bilmiyordu.
Unmera iyilesmedi. Ne daha iyi ne de daha kotu oldu. Ve artik denemeye karar verdi. Etrafin durgunlasmasini.bekledi. Ailesiyle vedalasti. Onlari veya sevdiklerini uzmek istemiyordu. Keske onun adina mutlu olmalarini saglayabilseydi. Arkadaslarina hic olmayacagi kadar siki sarilip kokularini kalbine gomucem kadar optu.
"bunu cok ozleyecegim. keske sonsuza dek tam burada bu anda kalabilseydim" diye dusundu. Gozunden akan bir damla yasi sildi ve gogusundeki korkuyu yok etmeye calisti. Kafasindaki sesin siddeti artiyordu elimdeki bicaga baktikca. Kuveti sicak suyla doldurdu. Rahatca uzandi. Sadece suyun sesi ve nefes alislari vardi orda. Elindeki bicagi yavasca kendine dogrulttu. Titreyen sesi ile son kez konustu.
"Ozur dilerim .. her sey icin"
yeterince guclu olmadigi icin son kez kendine kizdi ve sevdigi insanlari dusundu. Bicagi hizla kalbine sapladiginda hic bir sey hissetmiyordu.
Ne aci ne korku ne uzuntu. Sadece rahatladigini ve ruhunun bu bosluktan ozgurluge kavusacagina inandi. Gulumsedi. Kirmizi suya bakti ve gozlerini kapatti. artik nefes almasina gerek yoktu...
Karanlik belki de ondan ve zihninden daha karanlikti.
Tekrardan gozlerini acti. Acicak gozleri vardi ve olmedigini birilerinin onu kurtardiginj dusundu. Gozunu korku ile araladiginda hastaneyr benzemeyen bembeyaz bir bosluk vardi sanki. Tarif etmeye ne cumleler ne de nesneler yetiyordu. Dogrulmaya calisti. Kendini garip bir sekilde iyi hissediyordu. Sanki su an hissettigi sey onunmus gibiydi. Ellerine bakti kendine dokundu. Evet bu oydu. Bu gercekten oydu. Ruhu artik gercekten ozgurdu. Gulumedi. Kisa bir sure sonra karsidan dort kisi belirdi. Kisi mi emin olamadi. Insana benzemiyorlardi. Farkli essiz ve kudretli gorunuyorlardi. Onlari gordugunde korkmamisti sanki taniyor gibi hissetti.
Bedeni pamuk benzeri.beyaz pofuduk cicek karisimlarinin arasinda yatiyordu yattgi yer rahat serin ve huzurluydu. Ayags kalkti ustunde hic bir sey yoktu ama bunun sorun oldugunu dusunmedi. Ona yaklasan birinin sesi aniden omuzlarinda belirdi.
"Hosgeldin tekrardan.. Evine"
'tekrar, ev' bunlar ne kadar merak ettigi seylerdi oysaki. Soracak cok sorusu vardi. Yanindaki kisi onu anlar gibi bakti yuzune ve elini kafasinin ustune koydu.
"Merak etme. Kafa karisikligin simdi biticek. Umarim bu yolculugundan zevk almissindir unmera."
'unmera mi zevk mi bunlar da ne de-'
Lafini tamamlayamadan kafasindaki elin yogunlugu ile gozleri kapandi ve bedeni gucsuzlesti. Kafasinin icine dolan hatiralar bilgiler ve gucler bi an tekrar oluyormus gibi hissettirdi. Gozlerini tekrar actiginda artik o kucuk gucsuz insan degil tekrardan unmeraydi.
"Tanri" dedi kisik sesle unmera. Ayaga kalkti ve kafasindaki elini indirdi. Bakislari nefretle dolarken bi an ofke ile onu etkisizlestirmeyecegini tekrar anladi. Nefes aldi ve yavasca kardeslerinin yanina gitti.
"O insanlar aci cekiyor. Bunun ne demek olsugunu anlaman zor buyuk ihtimal ve neler yaptiginin farkinda degilsin. Git de bir bak yarattigin seyde neler oluyor"
Tanri hic bir sey demeden ordan uzaklasti unmera kardesler onun elinden tutarak evlerine goturduler. Tek bir soru bile sormadilar. Zaten her seyi biliyorlardi.
Unmera evine bakti anilarini dusundu ve kendini hatirladi. Bu onu yeterince iyi hissettirmisti. Kim oldugunu ve gorevlerini biliyordu artik. Evreni ve otesini ve evrenin bir parcasi oldugunu tekrar hatirladi. Bedenindeki kudreti ve isigi etrafa sacti. Tek bir galakside topladi. Durdugu yerden yarattigi mavi renkli ates yildizini dunyaya dogru gonderdi ve kaymasini sagladi. Dunyadaki bu manzara bir cok ulkede haber degeri tasidi. Ama onun tek istedigi ilettigi insanlara ulasmasiydi..
aradan dort milyon sezu zamani gecmisti. Unmera evrenin en guclu canlisi olma ozelligini korurken tanriyla yarisir seviyedeydi. Tanri ona beraber bi canli yasami yaratmayi veya kendi dunyasini kurmsini soyledi ama unmera bunlarla ilgilenmiyordu.
Duygu denen seyleri ogrenmisti. Yarattigi evren parcalarina eziyet etmek ve onlari belirsizlige suruklemek onun yapacagi bir sey degildi.
Tanri sik sik unmeranin sevdigi insanlarin ona olan dileklerini itafen konusmalarini iletse de unmera o kisa insan hayati ile ilgilnmeyi birakmisti. Aslinda bu kadar guclu bir varligin kisa insan hayatindaki anilarini ve acilarini gormenin ona yaratacagi etkiden cekiniyordu. Deneyimlerini kendine katip anilarini unutmayi secmisti.
Evrenin isleri ile ilgilendigi bir gun tanri yanina geldi. Unmera onu ne kadar sevmese de geri ceviremiyordu.
"Arkadaslarin ... yaklasik 394 sezu zamanidir cennetimdeler. Onlari gormek istemez miydin? Ozledigini bili-"
"Ozlemek mi? Insan duygularina benden fazla anlam yukledim herhalde. Bir kac yillik hayatin benim gibi bir varlik icin onemi yok. Beni acinasi insanlarinla karistirma Tanri yoksa deneyimleyen sen olursun."
Tanri tek kelime etmeden onun yanindan uzaklasti. Unmera elindeki evren parcasini hizlica firlatip en sevdigi su kiyisinin yanina gitti. Bu holgramli su dunyadakini andirsa da essiz bir kokuya sahip olan evren iksiriydi. Bu canlilarin bu suyla etkilesime gecmesi onlara en yuksek potansiyeli tanir ancak dusuk potansiyelli canlilari yok edecek kadar tehlikeliydi. Unmera bu suyun etrafindan gecirdigi zamanlarda hep huzur bulurdu. Tekrardan bu hisse ihtiyaci oldugunu hissetti.
Kucuk dokunuslarla suyla vakit gecirirken arkada tanidik bir ses fark etti.
