"yorgunum anlasana. Aldigim nefes verdigim nefes yorgun. Soylemek istedigim kelimeler yorgun. Konusacak bedenim yorgun ben yorgunum ben. Anlamsiz sozcukler etrafinda donuyorum sadece. Neden devam ediyorum, ben bile bilmiyorum. Tutundugum hic bir sey yok. Bugun dusundugume yarin karsi cikiyorum. Dedigim seylerin arkasinda duramiyorum. Eglenmek desen o kelimeyi unuttum bile. Neden boyle oldugunu anlayacak kadar yasamadim hatta. Bu kadar kisa hayatta bunlari hissettiren ne ki bana? Cevabi ne ben ne sen ne de yukardaki Tanri biliyor inan. Herkes gibi hissetmemin nedeni bilinmezden baska bir sey degil. Nasil geldim bu hale kim getirdi beni veya bir neden mi var goremiyorum ki goremiyorum. Bunca zaman neden yasadim diyorum. Cogu insanin bildigi seyi neden bilmiyorum neden cevreme hayata karsi hep bu kadar duyarsiz oldum. Yasam ogrenmek gelismek neden travmalarimdan once de bu kadar manasizdi benim icin. Boyle mi dogdum ben. Dogmamam gerekiyordu belki. Yasamak icin direndim dogarken de kendimle yuzlesirken de. Peki simdi neden beceremiyorum? Kimse bana nasil yasanir ogretmedi bile. Herkes bunu bilerek dogdu. Kuslar ucmayi bilerek hayvanlar avlamayi bilerek. Bu bilgiler ic guduler onlarda dogustan vardi kimse sonradan ogrenmedi. Peki ben neden kanatlari olmasina ragmen ucamayan bir kus oldum? Neden ucmaya heveslenmedim neden durup bunu neden yaptigimizi sorgulayip mutsuz oldum ki? Neden dogar dogmaz her seyin sacmaliktan ibaret oldugunu bu kadar erken fark ettim ki? Kanatsiz kuslara bakip uzuldum. Onlar kanatlara bu kadar imrenirken neden bana bu kadar bos ve anlamsiz geliyor diye. Hak etmedigimi dusundum. Sahip oldugum icin degerini anlamadigimi. Ama sahip olanlar bile bir sekilde bunla yasamsya alismisti. O zaman sorun neydi? Eger bir sorun olarak dogarsaniz sorun oldugunu anlamaniz cok zor olur. Cunku sorun ne bilmezsiniz bile. Ne zaman sizden farkli olanlari gorursunuz, iste o zaman bir seylerin yanlis gittigini anlarsiniz. Aldigi ilk nefesten yorulan bi bebek dusunun. Dogmak istemeyen yemek yemeyip kendini ac birakip olum ne bilmeden olmek isteyen. Cok sacma geliyor degil mi? Bir bebek neden olmak istesin cunku. Ama neden yasamak istesin ki? Neden bu arzu ile dogulmak zorunda ki. Tutunma ihtiyaci ne kadar da buyuk bir cukur oysaki. Insanin neden yaptigini bile bilmeden yaptigi o kadar cok sey var ki. Fark ettigi zaman yapmak cok zor geliyor. Nefes aldigini fark edince bogulmak, goz kirptigini dusununce gozlerinin acimasi gibi.Bazi seyleri umursamamak katlanmayi kolaylastiriyor sanirim. O yuzden bu hayatta en cok aci cekenler hep bosveremeyenler oldu.
Ne anlami kaldi ki soyle bana. Bu kadar konusmak bile sozlerimin havaya karistigini dusununca anlamsiz geliyor. Her sey o kadar anlamsiz geliyor ki devam etmek her gecen gun iskenceye donuyor. Mutluluk bile bir anlik bir ilizyon ve ebediyen seni bu bilinmeze mahkum ediyor. Bunu fark edince o bile ulasilamaz oluyor. Insani o kadar seyden mahrum kaliyorsun ki bi sure sonra var oldugundan bile suphe ediyorsun. Sen diye bir seyin olmama fikri daha mantikli gelmeye basliyor. Cunku ben yoksam sorun da yoktur metodu isliyor. Yorgunum belki gozum kapaniyor. Ama oyle ki bu yorgunluk uyuyunca gecmiyor. Ruyalar pesimi birakmazken bilinc altim sanki bana bir seyler anlatmaya calisiyor ama cogunu hatirlamadan geri uyaniyorum. Bu kadar ruya cok sik uyanmama sebep olurken uyumak bile iyi gelmiyor sanki artik. Kactigim sey gozumu acsam da acmasam da hala orda. Neyden kactigim ise tam bi muamma.
yasa yasa yasa
o kadar fazla abartiliyor ki cidden bazen bunu bu kadar ozel kilan ne merak ediyorum. Insanlar niye hayata bu kadar duskun neden var olduklarini bile bilmezken bir seylere inanmaya calisiyorlar. Imreniyorum kimi zaman. Ben de oyle olsaydim belki bu kadar lanetli hissetmezdim diye. Anlamak zor degil mi beni, heleki hic bir zaman var olmamisken."
"Zor gercekten zor, oldugunu kabullenme vaktin geldi artik. Uyuyabilirsin. Soz bu sefer kabuslarin olmayacagim..."
