"muzik nedir, bir avuc ses midir , havada yankilanan tuhaf cizirtilar midir yoksa kalbinizdeki cumbusun yankilanmasi midir? Bence muzik tum dunyanin ortak bir dilidir. Herkesin ayni seyi duydugu ama farkli seyler anlamasini saglayan cevirisi olmayan ve ogrenilemeyecek bir dilidir, bu dili yapmaksa gercek ustalarin isidir.
Muzik kalbinuzdeki fransiz opucuklerinin sizi heyecanlandiridigi, bedeninizi harekete geciren bir yankidir kulaklarinizdaki, muzisyen de yankinin beden bulmus halidir yureklerdeki.
Bir muzisyen hayal etseydim eger bulutlar kadar kara , hayat kadar acikli olmasini isterdim o kisinin. Simsiyah bakislarinin arkasinda sakladigi benligini muzik esliginde vurmasini isterdim tum dunyaya.Bir gun omru olan kelebege en guzel gununu yasatmasini isterdim. Agzindan cikan her sozun tum hucrelerimi adrenaline bogmasini, tuylerimin diken diken olmasini, onu dinlerken nefes almayi unutmayi isterdim. Muzigi yasamasini ve yasatmasini, sarkilarindaki anlamlarla insanlari dusundurmesini isterdim. Muzik bir yapraksa benim icin muzisyen onu doken agactir, sesi de ruzgardir kalplerdeki. Benim icin muzik, muzik olmasini bilen muzisyenin armaganidir dunyadaki. Benim icin muzik yarini bilmeyen kelebege yarini arzulatan umuttur kanatlarindaki."
Yazar: HyunjinHwang2222
Yayim Tarihi: 2019
3 YIL SONRA:
Seul da hava yagmurluydu. Herkes evlerine dagilmis sokaklar sessizlesmisti. Agaclarin citirtisi ve gok gurultusunden baska ses yoktu caddelerde .
Hyunjin kisik masa lambasinin altinda son metnini yayimliyordu. Bu metninin son olmasi ne kadar icinde huzursuzluk yaratsa da artik buna devam edemeyecegini anlamisti. Yillardir yazdigi metinler artik siradan birinin sacma gorusleri olmustu insanlar icin. Onlar icin Hyunjin artik muzik yapmaktan korkan ama her seye fikri olan odlek biriydi.
Hyunjin bunun farkindaydi. Ve olanlari kabullenmisti artik. Hayat ona guzel bir ses vermemisti belki ama muzik tutkusunu ondan alamadi. Muzige olan aski bir muzisyenden bile fazlaydi onun. En buyuk hayaliydi bir sanatci olmak. Ancak sadece yayimladigi bir kac metinde hayalini yansitir ve onun icin muzisyen nedir bahsederdi. Kimi zaman caldigi gitarla mirildanirdi o. Ama onun icin muzik ensturumanda degil sanatcinin kendisindeydi. Ve Hyunjin buna sahip olamayacagini anlamisti. Artik yorulmustu. Uzerindeki akran baskisiyla mucadele edicek kadar guclu hissetmiyordu kendini.
Bilgisayarini kapattigi sirada yanda duran saate gozu ilisti.
20:22
Saatte baktiginda yuzunde olusan hafif gulumsemeye engel olmadi. En sevdigi saatti ve en sevdigi kisinin konserine yalnizca iki saat kalmisti.
Simdiden bu durmayan yagmura ragmen sokaklardaki gurultu artmisti. Hyunjin bugun herkesin nerede olacagini biliyordu. Artik uzulmekle vakit kaybedemezdi. O muzigin tanimini bulali iki yil olmustu.
Ustune kalin bir seyler giyindi. Altin sarisi saclarini geriye dogru taradi ve postaci cantasini alip evden hizli adimlarla cikti.
Ici kipir kipirdi sonunda aylar sonra onu sahnede tektar gorecekti. icindeki bu dayanilmaz baskiya engel olamiyordu. Duygulari agirlastikca adimlarini hizlandirdi. Yagmur seslerini dinlerken aklindan 'Acaba bu sesle kendi sesi birbirine karisinca ne kadar guzel bir melodi elde edicek' diye dusundu.
Vardiginda nefes nefeseydi. Bu yagmura ragmen bu kadar insan bahanelere siginip gelmeyi aksatmamisti. Konser alanina bakti. Simdilik oldukca isizdi. Onun karanliginda nasil kaybolacagini hayal etti Hyunjin bir kez daha.
Insanlarin arasindan cekinerek en one gitti. Etrafa bakmaktan cekiniyordu. Insanlarin yuzune bakmak onun icin daha da zor bir hal almisti. Sahnede muzik sesleri duyulmaya basladi. Hyunjin ayak seslerini duyana kadar basini kaldirmamisti. Onun oldugunu anladigi ayak seslerini duyar duymaz gozlerini ona dikti. Tam gozlerinin icine bakiyordu o an. Aralarindaki bir kac metreyi dusundukce nefes alamadi Hyunjin. Ona olan bu yakinligini sindirmesi her seferinde zaman aliyordu.
