Roommate ✅

welcome home

"Lan nereye getirdin beni ya! İki saattir yürüyorum, yürüyorum ama nereye!? Yok yolun sonu yok!"

Söylene söylene yürümeye devam ediyordum. Kan kaybettiğim için başım dönüyordu, tüm kemiklerim sızlıyordu ve bunların yanında açtım ve susuzdum. Her an bayılabilir ve kurda kuşa yem olabilirdim.

Yaklaşık yarım saat daha yürüdüğümde artık kullanılmadığı belli olan (bu kanıya varmamın sebebi buraya kadar yürürken tek bir otobüse rastlamamamdı, araba geçmese bile otobüs güzergahında ilerlemek zorunda olduğundan geçerdi.) bir otobüs durağı gördüm.

Son gücümle kendimi oturaklara attım ve başımı geriye yasladım. Gözlerim kapanırken kurda kuşa yem olmamak için dua ediyordum.

***

"Gerizekalısın ha sen."

Bilincim yavaş yavaş kendine gelirken duyduğum sesleri anlamlandırmaya çalışıyordum.

"Kapıyı kitlememek nedir ya? Hadi kapıyı açık bıraktın tamam, ne diye elini kolunu bağlamıyorsun çocuğun?"

Konuşan kişinin yüksek desibel ve aşırı sinir yüklü sesine rağmen sakin biri onu cevapladı.

"Kapıyı şoför açık unutmuş, cezasını kestim bile. Hem elini bağlarsam bilekleri kesilirdi, ona zarar verecek bir şey yapmam."

Bu sesi tanıyordum. Celladımın sesiydi.

Celladıma bağırabilecek kadar cesur olan o kişinin kahkahasını duydum.

"Aynen, hayatını mahvederken zarar vermiş olmuyorsun ama bilekleri bağladığın için kesilince zarar vermiş oluyorsun. Hayır tüm yemeklerini kontrol ettiriyorum Jeongin'e onlardan başka bir şey de tüketmiyorsun bu kafaya nasıl ulaşabilirsin amk?"

Derin bir nefes sesi duydum.

Ya ona zarar verirse? Sinirlenmiş gibi hissediyorum. Bir şey yapmalıyım.

İkinci kez düşünmeden gözlerimi açtım. Gözlerimi açmamla başıma şiddetli bir ağrı girdi.

" Ah... "

O'nun bakışları anında beni buldu ve hızlı adımlarla yatağın yanında durdu.

"Uyandın... Başın mı ağrıyor? Hyun, serumuna ağrı kesici ekleyin."

Hyun dediği adam kafasını sallayıp çekmecede bir şeyler ararken o bana eğildi ve burnunu boynuma sürttü.

"Hmm, evine hoşgeldin bebek."