Het onbewoond eiland

~Hoofdstuk 17~

Ik keek hem diep in de ogen aan en zag dat hij het meende. Even kon ik niets zeggen. De onzekere blik in zijn ogen veranderde naar vastberaden. Toen ik mijn stem eindelijk had terug gevonden wist ik nog steeds niet wat ik moest zeggen 'Nathan...' mompelde ik uiteindelijk. Zijn handen omsloten mijn gezicht en hij staarde me intens aan. 'Misschien weet je het nog niet, Luna Draper,  maar ík weet dat je diep van binnen hetzelfde voelt.' Ik sloeg mijn ogen neer en begon te mompelen. Ik weet het niet, Ik weet het niet... steeds opnieuw. Ik had mijn armen om mijn knieën geslagen en mijn kin lag op mijn knieën terwijl ik naar de oceaan staarde. Ik voelde hoe Nathan mijn armen los maakte en om zijn nek legde. Daarna schoof hij een arm onder mijn knieën en een ondersteunde mijn nek, waardoor mijn hoofd tegen zijn schouder viel. Als in een automatisme nestel ik me dichter tegen hem aan. Een zucht verlaat mijn lippen. 'Ga slapen, Luun. Je bent hartstikke moe. Maak je geen zorgen, ik ben hier.' Ik protesteer zachtjes, maar ga dan toch mee met Nathans verzoek. Voordat mijn ogen zich sluiten voel ik nog hoe hij zachtjes een kus op mijn kruin drukt.

~

Ik open mijn ogen als ik voel dat ik opgetild word. Mijn ogen openen zich op eigen houtje en ik zie het gezicht van Nathan. Hij merkt niet dat ik wakker ben, waar ik geen problemen mee heb aangezien ik nog steeds vrij moe ben. En, okay, toegegeven, zijn armen zelf zijn ook niet vreselijk. Sterk, maar toch ook teder en voorzichtig. Ik betrap mezelf erop ik naar Nathans gezicht aan het staren ben. Ik zie een van zijn mondhoeken langzaam omhoog kruipen in een schattig grijnsje. Dan opent hij zijn mond en begint te praten. 'Ik weet dat je wakker bent.' 'Ik voel me zo moe...' komt er uit mijn keel. Mijn stem klonk zo zacht en zwak dat ik had verwacht dat hij het niet hoorde, maar zijn gezicht schiet naar beneden en hij stopt met lopen terwijl hij me bezorgd aankijkt. 'Luna, je hebt bijna de hele dag geslapen. Gaat het wel?' Ik kijk hem aan en ondanks de vermoeidheid en de knallende hoofdpijn mompel ik dat het gewoon ging. Nathan geloofde me. Niet. Aangezien het er ook heel zwak uit was gekomen, begrijp ik dat wel. Ik had het zelf ook niet geloofd. Ik bedenk me nu pas dat ik geen idee heb waar Pablo is , waardoor ik me een beetje schuldig voel. 'Waar is Pablo?' vraag ik zachtjes. Even flitsen er een paar emoties door zijn ogen. Was dat nou jaloezie? Door dat ene zinnetje? Ik zal het wel verkeerd gezien hebben. 'Nadat jij in slaap was gevallen was ik terug gelopen naar de grot, waar ik hem verteld heb dat het huisje in puin lag. Hij pakte een paar tassen en is er naartoe gerend. Ik heb nog even bij de grot gezeten,' ik zag een lichte blos op zijn wangen verschijnen 'en toen ben ik gaan lopen, nu zijn we hier, en wat is nou aan de hand?' 'Niets, gewoon moe en een beetje hoofdpijn...' Hij kijkt me bedenkelijk aan en zegt dan 'Volgens mij bedoel je doodmoe en barstende hoofdpijn, niet waar?' Ik wou protesteren, maar opeens schoot er weer een pijnlijke steek door mijn hoofd en slaakte ik een klein gilletje waarna Nathan door zijn knieën zakte en me op het zachte mos legde. Zijn arm bleef onder mijn nek liggen om mijn hoofd te ondersteunen. Hij keek me bezorgd en hulpeloos aan. 'Breng me Pablo, hij weet wat hij moet doen...' Ik deed ontzettend veel moeite om alleen al mijn ogen open te houden. Ik zag aan zijn ogen dat hij er niet blij mee was, maar hij wist dat het niet anders kon. Hij knikte en mompelde 'Ga maar slapen, Luna, ik breng je naar Pablo...' en toen vielen mijn ogen dicht

—-

Helleuww, snelle updatee

Whoohoo, 666 woorden!

#TEAMNATHAN

#TEAMPABLO

Your turn, Chan

XxMe