Het onbewoond eiland

~Hoofdstuk 6~

Als ik de volgende dag wakker wordt zie ik dat me telefoon nog aanstaat. Ohja... ik heb gister tot 4 uur 's nachts liggen bellen met Olivier *schaam schaam*. Ik pak me mobiel en ga door al me social media. Na een half uur liggen scrollen, stap ik uit me bed. Terwijl ik richting de badkamer loop gris ik wat schone kleren uit me kast. Ik leg me schone kleren neer, kleed me uit en stap onder de heerlijke warme douche...

"LUNA! ONTBIJT STAAT KLAAR!"

Ik schrik wakker van de stem van Heaven. (personal assistent voor als je het even vergeten was (; ) Ik moet vast in slaap gevallen zijn. Snel stap ik uit de douche, droog me af en kleed mezelf aan. Me haar in een rommelige knot. Ik storm de trap af en als ik op de drempel sta gil ik: "ETENN!"
In me ooghoeken zie ik Heaven en me moeder lachen terwijl Levi nog steeds druk op het schermpje van zijn iPhone zit te staren. "Heee broertje, hoe gaat het met je aanstaande echtgenote?" zeg ik op een plagerige toon. Ik zie dat Levi langzaam rood kleurt.

"Maaaahm? Luna zit me te pesten!"
"Helemaal niet!"
"Wel!"
"Nietes!"

Onze moeder loopt lachend en schuddend met haar hoofd binnen. "Kom Luna, ga maar zitten. We eten vandaag je lievelingsontbijt, p-"
"PANNENKOEKEN!" schreeuw ik door me moeder heen.

Als we allemaal aan de ontbijttafel zitten, half kauwend op onze pannenkoeken, vraag ik; "Mhhm, hs hwt gwhd hwls iwk vhwhndwhg nwhr hwt swrand gwa?" Pas nu realiseer ik me dat ik de helft van me pannenkoeken over de tafel heb uitgesproeit. "Luna, eet eerst is je mond leeg, ik heb al genoeg aan mijn pannenkoeken. Die van jou hoef ik er ook niet bij." Vluchtig probeer ik me pannenkoek door te slikken, maar die poging mislukt. Ik moet namelijk lachen om de gezichten van me moeder en me broer die geschrokken maar vrolijk staan.

Ik haast me naar het aanrecht en probeer me pannenkoeken weg te spoelen met water.

Als ik weer terug aan tafel zit met een rood hoofd van me poging om me pannenkoek door te slikken, vraag ik nogmaals; "Mam, is het goed als ik vandaag naar het strand ga?" "Zo versta ik je beter. Ik wou jullie vandaag namelijk ook meenemen naar het strand." zegt me moeder met een glim in haar ogen.

Ik eet meteen al me pannenkoeken op, geef nog snel me moeder een knuffel, en loop naar boven om me schattige bikini aan te trekken. Ik raap ook nog wat spullen bij elkaar die ik mee wil.

Eenmaal aangekomen op het strand...

"LEVI! GA. VAN. ME. ZANDKASTEEL. AF!" gil ik uit van woede. Ik had een uur over mijn zandkasteel gedaan. Zucht. "Oh, sorry, ik wist niet dat dit hoopje zand je 'zandkasteel' was." zegt hij met een scheef glimlachje. Voordat Levi weg wou lopen geef ik hem nog snel een mep. Ik zie nog net Levi naar me moeder toe rennen. Waarschijnlijk gaat hij weer zeggen dat ik het allerslechtste zusje ter wereld ben en bla bla bla.

Ik ga in het zand zitten en kijk om me heen. De zon staat hoog in de lucht te schijnen met geen wolkje verder te zien. Om me heen zie ik overal kleine kinderen met ouders. De kinderen lopen, springen, lachen en sommige huilen. Een klein jongetje moet huilen omdat hij het water niet in durft... hoe schattig.

Als ik klaar ben met me zandkasteel opnieuw gecreëerd te hebben, loop ik terug naar me moeder. "Mam, ik ga even zwemmen denk ik." "Is goed lieverd, zorg er wel voor dat je voor zonsondergang hier bent, en niet te ver weg hè?" "Nee mam, ik beloof het." Terwijl ik richting het water loop hoor ik me moeder nog wat mompelen, maar ik negeer het.

Ik besluit om weer naar het eiland te gaan.

Als ik bij het water aangekomen ben, duik ik in het mooie heldere water.

Eerst naar de eerste rots...
Dan de tweede...

Ik zie in de verte het mooie stand al liggen. Met een hoge snelheid zwem ik erheen. "Laten we dit eiland eens onderzoeken..." mompel ik in mezelf.

Na een tijdje lopen heb ik een pad gevonden. Raar, zal het dan toch geen onbewoond eiland zijn? Ik volg het pad en na een paar gevechten met rare onbekende planten kom ik uit bij een raar klein hutje. Meteen kneep me buik samen.

Dit kan niet goed zijn...

Vol angst en met nog steeds een samengeknepen buik, stap ik het hutje binnen.

"Wow..."

Het hutje lijkt veel groter vanbinnen dan van buiten, en is volledig bekleed met berenvellen. Soms zie je een hoopje hout liggen. Er hangen ook ontelbaar veel speren aan de muur, van een meter tot wel drie meter lang.

"Straniero!
"Indringer!"

Voordat ik me wil omdraaien van schrik, komt er iemand op me aflopen en langzaam word alles zwart voor me ogen...

HET IS ME WEER GELUKT, WEER EEN KLIFHANGER MUHAHAHA

Sorry 🙈

Naja, zoals je waarschijnlijk al wist schrijf ik nu samen met IndyDouma een boek. Om eerlijk te zijn helpt het me echt. Doordat ik niet weet wat er in haar hoofdstukken gaat gebeuren, krijg ik weer inspiratie. Of te wel, een nieuw hoofdstuk voor jullie! ❤️

Verder heb ik eigenlijk niks te vertellen 😂😂💕

As usual, stay fabulous and I love you guys. ✨💕

👉Vote 🙋
👉Follow 👥
👉Comment 💬

Kissess, C 💋