Het onbewoond eiland

~Hoofdstuk 3~

"OH MY GOD." roep ik nogmaals uit. Beneden zie ik een aantal mensen staan ik schat rond de 20 tot 30 jaar. "Luna... dit is ons.. eh, personeel."

Personeel galmt het door me hoofd.

"Personeel..." zeg ik hardop. "Juist ja." zegt me moeder. "Kom nou eens naar beneden inplaats daar te staan als een zombie, dan stel ik je voor." Ik zie een aantal grinniken. Me moeder stelt iedereen voor, maar alle namen gaan aan me voorbij. Dave, Heather, Angelique, en nog een paar.

De laatste is een vrouw. Ik schat rond de 20 jaar. Ze heeft mooie blauwe ogen en blond daar dat in een knotje is gestoken. Ze draagt een zwart rokje dat strak rond haar middel zit en een wit blousje dat in haar rokje is gestopt. Ze glimlacht lief naar me. "En als laatste natuurlijk Heaven. Heaven, wil je jezelf voorstellen?" "Graag mevrouw, bedankt." Ze rust haar blik op mij en zegt; "Ik ben Heaven, ik ben 21 jaar oud en ik ben je personal assistent dus je zult me vaak zien." zegt ze met een knipoog. Ik schenk haar een lieve glimlach en schud haar hand.

Na wat kennis met elkaar gemaakt te hebben en veel geklets later roept me moeder uit de keuken; "Iedereen op zijn plaats, alsjeblieft. Ik wil even met Luna onder vier ogen praten."

Oh shit, dit kan geen goed teken zijn.

Gelijk spurt iedereen naar zijn plek in het huis. Met zijn plek bedoel ik dus; de kokken naar de keuken, de schoonmakers gaan de was doen, enz. Vanuit de keuken komt me moeder naar me toe lopen en gaat naast me zitten op onze loungebank. Net voordat ze haar mond open wil doen om iets te gaan zeggen, onder breek ik haar. "Hoe komen we in godsnaam aan al dit geld? Ik bedoel, een reisje en een vakantie huis kunnen we makkelijk betalen, maar ten eerste, dit is meer een vakantieVILLA met ieder een bubbelbad en personeel, personeel!" zeg ik wild zwaaiend met me handen. Me moeder kijkt me aan.

Ik zie een soort schuldgevoel in haar ogen.

"Hier in Italië heb ik werk kunnen vinden bij een Nederlands bedrijf. Ik ben dus vaak weg, en om je niet alleen te laten voelen heb ik personeel ingehuu-" "Wacht even." onderbreek ik haar.

"Hoe lang blijven we in Italië dan?"
Me moeder slaakt een zucht en krijgt tranen in haar ogen.

"Minstens drie jaar..."

DUM DUM DUUUUUUM, ik laat jullie lekker hangen met een klifhanger(;

Gister, in me vorige hoofdstuk had ik beloofd om vandaag (of morgen) een nieuw hoofdstuk te geven.

Sooo...
HERE IT IS ☝️

En nogmaals;
👉Vote
👉Follow
👉Comment

I ❤️ all of you.

Peace✌️, C 💋