ELZEM

3.BÖLÜM: ACI YAKARIŞ

Kitabıma oy verip yorum yapmayı unutmayın.
Keyifli Okumalar.

3.BÖLÜM:ACI YAKARIŞ

"Nefret en güçlü duygudur, seni güçlendirir aynı zamanda yıkar. Senin gözünü nefret bulamışken acı çektiğini ya da öldüğünü anlayamazsın çünkü zaten nefretin yüzünden ölmüşsündür. Senin ölümün benim ölümüm demektir, sen ölemezsin buna izin vermem. Hem çiçekler ölmez solar, sende bir çiçeksin ve solduğunda ben hep senin can suyun olacağım güzel kadınım. "

Yaşadığım hayatın bir oyundan ibaret olduğunu anladığımda sadece yedi yaşındaydım. Odamda bebeklerimle oynarken evimizin bahçesindeki silah sesi bana o kadar korkunç gelmişti ki çığlıklarım bütün evi saniyesinde doldurmuştu.

Bağrışımı duyan annem odama gelmişti yanında abimde vardı, beni o sıcak kollarının arasına alıp sarmalaması bütün korkularımı yok etmişti. Bir çocuğun korkusunu annesi yenebilirdi, bir çocuğu annesi korktuğu şeylere karşı güçlü yapabilirdi.

Maalesef annem bunları yapamadan hayata gözlerini yummuştu.

O silah sesi babam için gelmişti, babamı öldürmek için gelen adam babamı sağ bacağından vurup gitmişti. Babamın yere yığılmış ve kanlar içindeki hali hâlâ aklımdaydı, kanlı hançeri o zaman babam eline almıştı. Babam o zaman kire bulaşmış ve temizlenmemişti.

Annemin o güne kadar korktuğu şey başına gelmişti, babam karanlığa bulaşmıştı. Karanlıktan çıkamamıştı çünkü babam zaten karanlığa tutsak olmak için çabalamıştı, bizi ve annemi hiç düşünmemişti. Paraya karşı olan sevgisi bizden üstün gelmiş ve onu değiştirmişti.

Bir insan sevdiklerine zarar veren şeylerden uzaklaşmıyorsa en çok zararı o veriyordu, kendi ailesini kendi yok etmiş oluyordu.

Bakışlarım önümdeki kağıtlarda gezerken düşüncelerime kapılmış gidiyordum. Babamın koltuğuna oturup onun işlerini yapmaya başlamak bana küçüklüğümü hatırlatmuştı, küçüklüğüm benden nefret ediyordu çünkü annesi öldüğü için kendini suçluyordu.

"Nefha Hanım, bu raporlar son bir ay içnde bizimle alışveriş yapan şirketlerin bilgleri." Dedi yanımda oturan adam elindeki kağıdı önüme koyarak.

Bakışlarımı önümdeki kağıtlardan çekip tam karşımda oturan adama Amor'a çevirdim. Adını yeni öğrenmiştim, babamın katiliyle aynı masada oturmak içimde bir yerlerde yeşeren nefreti suluyordu. Bu adamın hapishane de olması gereken yerde burada olması adaletin olmadığını bir kez daha kanıtlıyordu.

Amor bakışlarımı hissetmiş gibi yeşil gözlerini bana çevirdi, yüzündeki o alaycı gülümseme sinirlerimi bozuyordu.

"Dünya'da adaletin olmadığını biliyordum ama adaletin bu kadar da insanların gözünde başka boyuta geldiğini bilmiyordum." Dedim sert bir şekilde, sözlerimin hedefi bakışlarını bana çoktan çevirmişti.

Amor elindeki kalemi masaya bıraktı ve masaya doğru eğilip tam gözlerimin içine baktı "Evet, dünyada adalet yok. Adalet olsaydı zaten babalarımızın kurduğu bu örgütler ve onlar hayatta olmazdı. Neyse ki biri dünyadan göçüp gitti belki adalet azda olsa temizlenmiştir." Dedi ve göz kırptı.