_________
Nasa bakanteng lote ako, gilid ng sementeryo, sa may gubat. Lugar namin rito sa Scotland.
It was a cloudy, foggy Day.
“Do you still think of Him?”
“Everyday.” Silence for a moment.
Caretaker sya rito. si Tatay Dion. tinuring ko na syang tatay. Nakikisimpatya sya sa katahimikan, katahimikan ‘ko.
Bumisita muli ako sa isang nawala sa akin. na kahit kailan. hindi ‘ko alam. kung babalik pa.
“Tay?” Nasa tabi ‘ko lamang sya, habang ako ay nakatingin sa isang puntod na nasa harap namin,
may dala akong rosas, pula iyon, at karnasyon. bulaklak na gusto ‘ko. “Everyday nangungulila.” humikbi ako, tumingin kay itay, balik ay sa puntod “hindi gano’n ka grabe pero nangungulila ako” Hinaplos ni Tay Dion ang likod ‘ko
“Bumalik ka na sa akin.” Bumuhos ang mga luha ‘ko at hindi ‘ko mapigilan na humikbi. ayaw ‘ko gumrabe ang iyak na ito.
‘bumalik ka na sa akin’ paulit ulit sa isip.
“Paano ‘ko,” Tumitig ako sa mga makakapal na hanging ulap “mapipigilan ang kamatayan hindi ba?” tumawa ako nang mahina, sunod ay lungkot sa ngiti ‘ko.
natigil na ang pagbuhos ng luha
Alam kung anong sagot sa tanong ‘ko.
“Tadhana. Naniniwala ako na nangyayare lahat dahil—na may dahilan lahat ngunit.” Natigil ako saglit. “ang sakit naman, at ito ang nabigay na tadhana. Pero yayakapin ko hanggang sa.” kasabay ng pag patak ng luha
Inilahad ‘ko ang rosas sa paanan ng puntod nya. “bumalik ka” ang isa sa importante sa buhay ‘ko.
Ang tinuring akong hindi iba. ang tinuring ako na importante kahit sa maikling panahon. walang kahit...ano mang namagitan. saamin. talagang mahal ‘ko lang sya at alam ‘ko, minahal nya ako, mahal nya ako.
Hiniga ‘ko ang ulo ‘ko sa balikat ni Itay Dion. “Kung nasaan man sya. Iniisip ka noon Iha. kaya’t tahan na” Umakbay sa akin si Itay, naramdaman ‘ko sa kanya ang isang ama.
I wrapped my arm around his back, to hug him through behind. smiled thrifty.
