6 μήνες αργότερα...
«Δε μπορώ να σε καταλάβω πατέρα. Πέντε χρόνια τώρα διοικώ με απόλυτη επιτυχία τόσο το κλαμπ, όσο και τις δοσοληψίες. Γιατί δε μου δίνεις τον πλήρη έλεγχο;» ρώτησε εξαγριωμένη η Ρεβέκκα γι' ακόμη μια φορά.
Κάθισε εκπνέοντας, στην πολυθρόνα μπροστά από το ξύλινο γραφείο, στον τελευταίο όροφο, του πατρικού της σπιτιού. Ο εκνευρισμός διαγραφόταν ξεκάθαρα πίσω από τα γαλανά της μάτια, ενώ τα σαρκώδη της χείλη είχαν σφιχτεί σε μια ευθεία γραμμή.
«Ρεβέκκα, τον όρο μου τον ξέρεις. Θα αναλάβεις τον πλήρη έλεγχο των αποφάσεων, μετά το γάμο σου» απάντησε ήρεμα, ανεβάζοντας την πίεση της στα ύψη με την χαλαρότητα του.
«Βλακείες! Ρισκάρω το τομάρι μου κάθε μέρα για 'σένα. Παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα και μου λες να παντρευτώ;» έφτυσε τις λέξεις μπροστά του και σηκώθηκε όρθια.
«Κάτσε κάτω!» σύριξε ο Άγγελος Δρακόπουλος.
«Δεν θα κάτσω και το ξέρεις... Βρες τρόπο να με απαλλάξεις από τον γελοίο αυτό όρο κι έπειτα μπορούμε να μιλάμε φρόνιμα» αντέταξε.
«Όλη η πιάτσα σε κυνηγάει... Ως τι θα εμφανιστείς στο συμβούλιο; Σαν κόρη μου; Ή σαν Εκάτη, τρώγοντας το κεφάλι σου μια ώρα αρχύτερα;» της αντιγύρισε, χτυπώντας το χέρι του στο έπιπλο.
«Γιατί θες να παντρευτώ;».
«Για να ξέρω πως αν πεθάνω, δε θα σε πειράξει κανένας!» της απάντησε σε χαμηλότερο τόνο.
«Αρχίδια! Απλά, δεν μ' εμπιστεύεσαι!» συμπέρανε, υψώνοντας το φρύδι.
«Ε ναι λοιπόν! Έχεις δίκιο... Δεν σ' εμπιστεύομαι στη θέση μου. Είσαι ικανή να διαλύσεις όλες μας τις συμφωνίες. Το έχω περάσει μια φορά στη ζωή μου και σ' ενημερώνω πως κι εκείνος είχε την ίδια δίψα μ' εσένα. Δε του βγήκε σε καλό! Αν δεν βγάλεις απ' το μυαλό σου την άνοδο, τότε ξέχνα τη θέση μου στο συμβούλιο των έξι!» την προειδοποίησε κι εκείνη κάγχασε.
«Ενώ αν παντρευτώ τι; Θα κρατάει τα χαλινάρια ο άντρας μου; Ή μήπως θα μυήσεις εκείνον στη νύχτα κι εγώ θα κάτσω σπίτι να μεγαλώνω κουτσούβελα;»
«Παραφέρεσαι!» γρύλισε ο Άγγελος.
«Βλέπεις να με νοιάζει; Παίζεις με το μέλλον μου! Μήπως μου έχεις και έτοιμο το γαμπρό; Να μην ψάξω αν είναι! Ας γυρίσουμε πίσω στο 1940. Θα περιμένω το προξενιό!» φώναζε, εκτός εαυτού πια.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Σκιές στο Σκοτάδι
Macera«Ωω, καλώς τον! Τι θες εσύ εδώ;» τον ρώτησε, χρωματίζοντας με παιχνιδιάρικο τόνο τη φωνή της. «Μου λείψατε!» απάντησε εκείνος, χαμογελώντας αχνά. Μ' ένα νεύμα του οι δύο βοηθοί της εξαφανίστηκαν κι εκείνη σηκώθηκε από την πολυθρόνα, παραχωρώντας τ...
