Hayatın Yarası

7. Bölüm -Sanki-

Elindeki şişeleri masanın üzerine bıraktı.

Kalbi küt küt atıyor, heyecanını saklayamıyordu.

Etrafında bir tur döndükten sonra buz dolabını açtı ve içindeki pastayı çıkardı.

Cidden emeğinin karşılığını görmek o kadar hoşuna gitmişti ki.

"Atlas!"

Abisi koşarak çocuğun yanına geldiğinde siniri gözlerinden okunuyordu.

Çocuk irkildi.

Ona sık sık bağırmazdı.

Şuan ne olduğunu merak etmişti bile.

"Ne oldu abi?"

Adam ise sakinleşmeye çalışıyordu.

"1 hafta gitmemişsin okula! Bu ne demek oluyor?"

Başını önüne eğdi küçük çocuk.

Bugün abisinin doğum günüydü.

O ise onu bir kere bile olsa mutlu etmek için yaşlı bir adama 1 hafta boyunca çalıştığı yerde yardım etmişti.

Her gün 70 lira kazandığının yanı sıra, iyi bir dost bile edinmişti.

Yaşlı bir dede!

Onun için en iyi dost yaşlılardan olurdu.

Dün akşam 1 haftalık emeğini güzel bir fincan, iki şişe meyve suyu ve güzeller güzeli bir pastaya harcamıştı.

Artan parası bile vardı!

"Abi ben..."

"Ben sırf sen oku diye nelere katlandım biliyor musun!? İyi bir mesleğin olsun, çalış diye! Ama sen benim arkamdan iş çevirmişsin. Okula gitmemek nedir ya nedir?"

"Abi, sakin ol lütfen..."

Adam ise hala karşısındaki çocuğa kırgın bir şekilde bakıyor, nasıl bunu yaptığını düşünüyordu.

"Ben çalıştım"

"Ne?"

"Doğum günün için.. Mutlu ol istedim. Para biriktirip hediye ve pasta aldım. Normalde sürpriz yapacaktım ama..."

Sustu.

Sustular.

Çocuk adama olan utancından gözlerine bakamazken nasıl kötü bir duruma düştüğünü kendi kafasında tartıyordu.

7 yaşındaydı.

Bunları çekmeyi en haketmediği yaşta.

•••

Ben deli değilim.

Abimin üzerine yemin ederim ki ben deli değilim.

Kafamın içindeki beni aşağılayan, intihara sürükleyen sesleri ben çıkarmıyorum.

Kendi kendime konuşmuyorum, seslere cevap veriyorum.