Hayatın Yarası

1. Bölüm -Asla-

Gözlerimi saat ile birleştirdim.

Seneye lise son olduğum için derslerime çok fazla yoğunluk gösteriyor. Ve bu geç saatlere kadar çalışmama neden oluyordu.

Yoruluyor muydum?

Çok fazla.

Ancak değmesi lazımdı.

Benim yaşadığım hiç bir yokluğu çocuklarım, aile bireylerim yaşamayacaktı, yaşatmazdım.

Ailem yoktu.

Baştan kurmaktı amacım, daha çok erken olsa da en büyük hayalimdi.

Yetimhanede ayrılmıştım, 1+1 bir evde, derslerim ve ben gayet mutluyduk.

Başkalarına gerek yoktu.

Arkadaşlarım vardı elbette, ancak hepsinin aslının ne olduğunu biliyor, ona göre davranıyordum.

Sadece baba parası yiyip gezip tozduktan sonra; "Benim ailem bana iyi davranmıyor"
Diyip dert yanan insanlar vardı çevremde.

Hiçbirinden haz etmiyorum.

Güler yüz gerçeklerin üstünü kapatır.

"Hadi atlas. Biraz daha dayan oğlum"

Motivasyon videoları izleyip bir anda coşmuyordum en azından.

'İnek' gibi lakaplar alsamda gerçeği bilmek bana yetiyordu.

Bu hayatta yalnız olmak biraz fazla zordu.

Fiziksel değil, psikolojik olarak.

Yağmurlu, rüzgarın insanları adeta uçurduğu, donmalarına olanak sağlayan çetin bir gecede yetimhanenin kapısının önüne bırakılmıştım.

Tam iki saat farkedilmemenin ardından sırf kapıyı kilitlemek için gelen güvenlik kurtarmıştı beni.

Hayatta da böyleydi.

Biri farkedenede kadar kimse farketmez o insanı.

Ben bu yaşıma kadar farkedilmemiştim.

Bundan sonra da farkedilme niyetinde değildim.

Sadece...

Nefes almak istiyorum.

Her gün doğduğuma bin bir lanet ederek değil.

İyiki diyerek.

Doğum günlerimi bütün gün ağlayarak değil.

Gülerek geçirmek istiyorum.

İnsanların yanında sığıntı gibi değil de.

Onun hayatı konumunda bulunmak istiyorum.

Ancak bazı hayaller sadece 'hayal' olarak kalır.

Onu gerçekleştirilen kimse olmaz içinde.

Herkes sadece olmak istediği insan olur.

Bulmak istediği insanı bulur.

Hep böyle değil midir?

Ben kimseyi kullanmak istemiyorum.

Severken gerçekten sevmek,

Değer veririken onu kandırmak değil, hayatımın parçasını olduğunu her saniye hatırlatmak,

Umudu tükendiğinde asıl umudu olmak istiyorum.

Ancak bunu hakeden pek bir insan yoktu.

Hayatımda yani.

Derin bir iç çektim.