Hayatın Yarası

3. Bölüm -İntihar-

Derin nefesler ve hastane kokusu.

Herkesin kendine ait olan terleri birbirine karışmış, acı içinde bağırıp çağıran hemşireler bile panik yapmıştı.

Genç çocuk ise elinde bıçak ile gözlerini yummuştu.

Atmıştı kendini.

En azından çalışmıştı.

Karnına bıçak sapladıktan sonra atladığı yer; bazı insanların onu görmesi ile aradığı kurtarma timinin yumuşak çadırıydı.

Belkide sırt üstü düşmemiş, veya bıçağı karnına iyice sokup çıkardıktan sonra atlamış olsa şuan ölü olurdu.

İsterdi bunu, çok isterdi.

Ama her şey istendiği gibi olamıyor.

"Az kaldı geldik!"

Soğuk kanlı davranmaya çalışan ambulans görevlisi daha hızlı sürmek için büyük uğraşlar veriyordu.

Çocuk ise bakışlarını yerde sabitlemiş dalgın bir şekilde bakıyordu.

Bulduğunu bu ortam ona yabancıydı.

Bıçağı eline sabitliydi.

Hemşireler tarafından sıkıca tutulması tembihlenmişti.

İçinden bir ses ise; "Çıkar şu lanet şeyi, ve kurtul her şeyden" diyordu aslında.

Ne yapacağına o bile karar verememişti açıkçası.

İlk yardım hızlıca yapıldığı için bilinci gayet yerindeydi.

Bulunduğu bu durumu azda olsa anlayabiliyor, düşünmeye çalışıyordu.

"Geldik, geldik!"

Normalde bu görevlilerin bu kadar heyecan yapmadığını biliyordu.

Ancak hepsinin yaşı gençti.

Bu tür vakalara sık rastlamadıkları içindi belkide bu panik.

Küçük bir sırıtma belirdi çocuğun yüzünde.

Abisi gibi korkaktı o.

Hatta daha korkaktı!

Şu bıçağı bile çıkarmaya cesaret edemiyordu ki!

Elini hareket ettirdi.

"Sakın!"

Diye bağırdı hemşire.

Aslında görevlilerden biriydi ancak hemşire görevi görüyordu çocuğun gözünde.

"Sakın, onu yapma!"

"Kurtulmak istiyordum zaten. Buna neden engel oldunuz!?"

"Seni düşünen anne, baba, kardeşlerin ne olacak peki? Arkanda bıraktığın insanları düşünüyor musun sen hiç?"

Derin bir nefes sesi geldi.

"Bende öyle düşünmüştüm"

Dedi kadın hafif gülerek.

"Annem, babam, kardeşim veya arkamda bırakabileceğim tek bir insan yok. Abimde bu şekilde intihar etti. Ama o başardı!"

"İllaki vardır. Ailen olmasa bile bir arkadaşın?"

"Yok"

Cevap sabit ve netti.

Çocuğun söyleyebileceği başka hiç bir şey yoktu.

"Tekrar ettin 'ben korkağım' dedin sürekli. Ama aksine bunu yapmak büyük bir cesaret ister. Sen korkak değilsin. Sen çok cesursun ancak bu gibi konularda korkak olman gerekiyor çocuk"