Hayatın Yarası

9. Bölüm -Tükenmeyen Sesler-

Hayatın anlamını anlamak çok zordur.

Özellikle yaşamak istemeyenlere.

Anlamaya çalışırlar, ancak olmaz.

Mantıklı gelmez hiç bir şey onlar için.

Bende o haldeyim işte.

Bitmiş tükenmiş biri olarak hiç gelmiyor içimden yaşamak.

Artık bitti.

Öldüğümde tek sonlanacak şey nefes alışverişlerim olacak.

Bundan o kadar eminim ki.

Ama ölemiyorum.

Olmuyor, çabalıyorum.

Çok çabalıyorum hemde. Bazen oturup düşünüyorum, kendime yaşama sebepleri arıyorum ama bulamıyorum.

Eğer bulursam Abim üzerine yemin ediyorum ki yaşayacağım.

Her zaman yaptığım gibi susmayacağım.

Ben bu dünyada sadece sustum normalde.

Her şeyde.

Haksızlığa uğradığımda, umursanmadığımda, hayatımı zindana çevirdiklerinde.

Dinledim.

Tek yapmaktan keyif aldığım şey buydu.

Anca şu durumda dinlemekten bile nefret etmeye başlamıştım.

Halının desenlerini incelerken aramızdaki bu sessizliğin sonsuza denk sürmesini diledim.

Dinlemek istemedim onları.

Aklım yerinde değil gibiydi.

İlk defa bir intihar girişimim yarıda kesildiğinden kaynaklı depresyona bile girme ihtimalindeydim.

Bana bir daha güvenmeyecekler, güvenemeyecekler.

Peki bundan sonra ne olacak?

Sürekli oradan oraya atlarken beni mi kovalayacaklar?

"Neden?"

Sessizliği bozan Alaz oldu.

Bana aralarında en anlayışlı davranmaya çalışan adama ne diyeceğimi bilemedim.

"Defalarca söyledim size yaşamak istemediğimi."

Hayat amacı olmayan insanlar yaşamak istemezler.

Ders çalışıp kendimi kurtarmaya çalışıyorum.

Kimden?

Kimden kurtarmaya çalışıyorum kendimi?

Hayattan mı?

Hayattan kurtulmanın bir çok yolu var.

"Ya seni çekmeseydim. Ne olacağını düşünür müsün biraz Atlas?"

Başımı yere eğdim.

"Ölecektim Akay. İstediğim olacaktı. İşte bunu anlamıyorsunuz, be-"

"Bundan sonra susmayacağım."

Emir sözümü kesip yüksek bir sesle konuştuğunda kaşlarımı çattım.

"Seni başından beri kırmamaya çalışıyorum ama artık her şey değişti. Bu konuyu ciddiye almalıyım."

Sustum.

Buradan gitmek istiyorum.

Kendi evime.

"Ben evime gitmek istiyorum."