KOMİSER BEY | texting ✓

3.6.

100 oy, 100 yorum (satır arası)

Keyiflii tatliş mi tatliş okumalarrr benim bebeklerim❤️

***
Fulya teyzeyi kapıda gördüğüm zaman kendimce felaket senaryoları kurgulamıştım kafamda. Kendi aileme bile yapacağım açıklamayı düşündüm ama Fulya teyze beni şaşırtarak yanıma gelip sıkıca önce bana sonra Barlas'a sarılmıştı.

Kadında öyle büyük bir neşe olmuştu ki bunun şokunu uzun bir süre atlatacak gibi değildim.

Üçümüz oturmuş çay içiyorduk. Fulya teyze o kadar soru sormuştu ki kendi adımı unutacak hâle gelmiştim. Çay çok seven biri olmasam da ayıp olmasın diye içiyordum.

"Nasıl mutlu oldum çocuklar anlatamam." Kusura bakma Fulya teyze ama sabahtan beri ağzından bal damlaya damlaya anlattın.

Daha sonra hesabını soracağım bir diğer önemli durumda Fulya teyzenin Barlas'ın beni sevdiğini benden öncesinden bilmesiydi. İnsan annesine anlattığını söylemez miydi hiç ya?

"Kızım sen annenlere anlattın mı?" Bakışlarımız Barlas'la kesişti. Kaşlarını kaldırıp omuz silkti. Pislik ya. Beni şu an bu durumdan kurtarması gerekiyordu en acilinden. Fulya teyzenin susmayacağını en iyi kendisi bilmeliydi.

"Hayır Fulya teyze henüz haberleri yok."

"Amaan bendeki de soru. Ne zaman birbirinize tam güvenir, sevginizden emin olursanız o zaman anlatın herkese." Bu kadının olgunluğu bir alkışı hak ediyordu gerçekten. Canım Fulya teyzem.

"Bizde öyle düşündük anne ama birbirimizi sevmediğimizden değil. Erken olduğunu düşündüğümüzden," dedi Barlas annesinin omuzlarına ellerini koyup.

"Siz bilirsiniz kuzularım." Bana dönüp göz kırptı ve, "Benim gelinim belli," dedi genişçe gülümseyip.

Çok hoşuma gitmişti Fulya teyzenin tavrı. Telefonum çalmaya başlayınca, "Pardon," deyip arayan kişiye baktım. Babam arıyordu. Yanıtlayıp kulağıma koydum telefonu.

"Efendim baba?"

"Kızım neredesin?" Arkadan konuşma sesleri yükseliyordu.

"Dışarıdayım. Bir şey mi oldu?"

"Levent abinden haber aldın mı hiç?" Babamın sorusuyla birden içimde ki neşe yerini kasvete bıraktı.

"Almadım baba, neden?" Aydan yengemin sesini duyar gibi oldum. Mutlu değilde üzgün gibiydi daha çok. Gerginlik iyice katlandı. Barlas'ta Fulya teyzede bana bakıyorlardı. Barlas yanıma gelip önümde diz çöktü.

"Kızım Levent abine ulaşılamıyor." Babamın sesi hem üzgün hem gergindi. Ayağa kalkıp kalbim korkuyla kasılırken, "Baba karargaha gitmişti en son," dedim hızlı nefesler alırken. Barlas elimi tuttu.

"Bizde oraya gideceğiz. Haber almak için kızım."

"Bende geliyorum." Telefonu çantama koyup, "Levent abimden haber yokmuş," diye açıkladım onlara. "Gitmem lazım Fulya teyze. Lütfen kusuruma bakmayın."

"Aman kızım ne kusuru? Gidin siz Barlas'la." Barlas elimi sıkıca tuttu ve emniyetten çıktık. İçimden sayısız dua ediyordum. Abim bir askerdi. Böyle haberleri duyuyorduk sürekli ama hiç alışamadık. Barlas ön koltuğa beni oturtup yolcu koltuğuna geçti.

Levent abimi defalarca arayıp, mesaj attım. Hiçbirine karşılık yoktu. "Sakin ol," dedi Barlas elimi tutup.

"Bir şey olmamıştır değil mi?" Birinin beni buna inandırması lazımdı.

"Olmaz tabii ki. Levent o bebeğim. Kolay adam mı hiç? Girmiştir bir yere." Yinede içim rahatlamadı. Yol boyunca konuşup beni teselli etti. Yanımda onun olduğuna şükrettim. Bana iyi geliyordu ve böyle anlarda insanın yanında sevdiğini görmesi güzel hissettiriyordu.