Unexpected Love

Chapter 2- Moving On

Love is like a rosary that is full of mystery. Love is like a bubblegum. Kapag nadikit sa'yo, mababaliw ka na. These are just the few analogies of love, but for me...

Love is in the air. Joke.

Pero totoo, for me love is in the air, more likely, love is like the wind. Hindi mo kasi alam ku'ng sa'n ang patutunguhan, eh. Pwedeng sa north current, south, west, east, sideward, forth, backward, etc. etc. In short, hindi mo ma-eexpect ang pagbabago. Kung saan ang patutunguhan ang kinaiingatan niyo'ng relasyon, kasi nga pwede kayo'ng magtagal. Pwede ri'ng hindi. Nakaayon lahat sa ihip ng hangin. Nasa kanya or nasa sayo naman always ang decision, eh. Either you continue to fight for your love, or give it an end. It's either he will change his own perception, or sarili mo'ng perception. And the real thing is... Napaka-whogoat ko. *laughs*

Hi, I'm Gabriella Joanne Kristelle Magpugay. In the easy concept, Javi. Javi Magpugay dahil MAGPUGAY ANG MGA SINGLE. WALANG FOREVER (T_____T)

Second year in XYZ College and a consistent Dean's Lister. *medyo proud* Dalawa lang ang kinikilala ko'ng kaibigan (true friends), si Kristen at Shiela. Aba kung nagsisiksikan kami sa boarding house pati na rin sa same college. We are three sexy girls in one cave. XD

Currently, nasa XYZ College ako at umuupo sa soccer field, nakikinig ng mga music sa iPod ko. Pinagmasdan ko yu'ng surroundings ko. May naglalaro na elementary students sa corner, may nagpa-practice na soccer players. May nag fi-frisbee at may magandang nagsa-soundtrip (I'm referring to myself). Kasali ako sa magandang surroundings HAHAHA.

"MISS TABIIIIII!!!!" Wapak woossshhh plank eklabu planak! "Ay pitcher! Ano yu'n! Nakaka-gago. Ang sakit, ha?!" May kung ano'ng tumama sa ulo ko. Napasapo agad ako rito.

"Sorry, miss. Sabi na nga'ng tabi." Napatingin ako sa lalaking kaharap ko habang hinihimas-himas pa ang ulo ko. Medyo nahilo ako at hindi ko siya masyadong naklaro. Basta ang alam ko, mas gwapo pa ang ex ko sa kanya. "Sorry talaga, miss. Naglalaro kasi kami, eh." Nakita ko yu'ng hawak niya na blue frisbee sa kanang kamay niya.

"Aw, ok lang. Sorry din at hindi ako nakaiwas agad. Di ko kasi narinig. Look" Pinakita ko'ng naka-earphones ako. He nods as a response. "Ok ka lang ba talaga? Baka gusto mo'ng magpa-alalay sa clinic" ani niya.

"Ay naku wag na. Ok lang" Nginitian ako nu'ng lalaki at lumapit na siya du'n sa mga kalaro niya ng frisbee. Sa malumanay niya'ng boses, imbes magalit ako. Napa-"ok" nalang ang peg ko. Hindi naman ako yu'ng tipong martyr. Nagagalit talaga ako kung nararapat lalo na't ang sakit talaga ng ulo ko. Grabe lang (T___T)

Martyr. Martyr? Did I said martyr? Oh, I almost forgot. Naging martyr pala ako for once in my life. Haist. Bakit ba naman kasi ang hirap mag-move on?

"Dex..." I said out of nowhere. It's been 3 months at ang hirap pa rin kalimutan.

*FLASHBACK*
"Sulitin na natin ang last 24 hours ko dito sa Manila, Javi" hawak-hawak ni Dex ang dalawang kamay ko.
I smiled in response. Yes. Last 24 hours to be with him because he'll be flying to Japan soon. "Dex, di ko kaya" Naiiyak ko'ng sabi.

"Kayanin mo. Kayanin natin. One year lang naman kami du'n, eh, atsaka I promise, babalikan kita" Awe. Kinilig ako. Highschool sweetheart ko si Dexter and first love na rin. I don't know if I'll ever love someone again as much as I love him today.

"Tara"
"Saan?"
"Sa lugar na tayo lang dalawa" sinapak ko siya.
"Sira! Saan nga, dex?"
"Basta" pangungulit niya.

After 10000000000000 decade:
"WOOOOOOOOWWWWW (*u*)" Napayakap ako kay Dex sa sobrang tuwa. "Ngayon pa lang ako nakapasok sa Carnival, babe" tuwang-tuwa talaga ako. Level 9999999 happiness. Overs na overs.

"Halika du'n tayo sa may palaro. I'll get the biggest teddy bear for you" Nginitian ko lamang siya nang pagka-laki laki at nauna na'ng tumakbo papunta du'n sa tinuturo niya.

"Dex pa'no ba to?" Tanong ko
"Watch ;)" para ako'ng nalusaw sa kindat niya. Bakit ba kasi sobrang gwapo nito'ng boyfriend ko. :')

Maya't maya ay pinagbabaril na niya gamit nu'ng toy gun yung mga standee du'n. "YEHEEEEYYY!! NANALO TAYO"

"Oh ito. Prize niyo" sabi ni Manong na nagpapalaro. "Kuya hulog ka ng langit!" Nasabi ko sa sobrang tuwa. Aray, naiiyak ako habang yakap-yakap yung teddy bear (T___T) tiningnan ko si Dex at hinalikan siya sa pisngi. He hugged me in return.

Marami pa kami'ng ginawa. Kumain ng cotton candy. Sumakay ng ferris wheel, roller coaster, atbp. Halos lahat ng rides at bentang pagkain ay na-try namin. I was the happiest girl alive, yet the saddest. "Babe, 22 hours left" I looked at him and therefore I conclude, hindi pala ako yu'ng saddest dito. Siya pala.

6am tomorrow morning, he already left to Japan with his family. The best thing was.... He really came back after one year. He came back on the day of our 3rd anniversary.

*END OF FLASHBACK*

Binalikan ako ni Dex nu'n... At ngayon ay tuluyan ng iniwan. He also left me on the day of our 5th anniversary. Saklap, noh? Hay nako Whitney, where do broken hearts go? </3

And so I realized na nakatayo pa pala ako sa soccer field. *Ang tanga ng aura ko. Nakaka-bad trip -_-* Medyo nawala na yu'ng sakit sa ulo ko pero nagutom naman ako. Bago ako umalis, tiningnan ko muna yu'ng lalaking nakatapon sa'kin ng frisbee kanina. Wala na pala sila ng mga kalaro niya.

Sayang.

Hindi ko lang man napagmasdan nang mabuti yung hitsura.

HOY KUNG AKALA NIYO NAGFI-FLIRT AKO? A BIG NO NO. Gusto ko lang malaman yung hitsura niya talaga para naman makapaghanda ako. Naku, baka sa susunod ay statue of liberty na ang ibato nu'n sakin. Gusto ko pa'ng mabuhay noh, hahanapin ko pa ang forever ko. XD