Unexpected Love

Part 15- One Small Step

Naglalakad na kami sa sidewalk ni Daniel after naming bumili ng jewelry sa mall. Napadaan kami sa isang park at napagpasyahang pumasok doon. Wala masyadong tao, dahil siguro may pasok pa.

"Du'n tayo" aya ko sa kanya papuntang playground. Nauna ako'ng umupo sa isa'ng swing du'n.

Nagpaalam siya'ng umalis saglit, at sa pagbalik niya ay may dala na siya'ng ice cream. Yung dirty ice cream na nabibili lang sa sidewalk. "O, tig i isa-isa tayo" he offered the chocolate one.

"Thanks" tinanggap ko iyon.

"Kelan ba uuwi yung mother mo from Korea?" I asked habang ineenjoy sa pag kain ang ice cream ko.

"Actually, hindi ko alam" na-confused ako.

"Wait-- naguguluhan ako. Sabi mo kanina ay uuwi na kaya binilhan mo ng gift?" I asked him.

"Hindi naman kasi tinotoo ni mom ang pag-uwi" I saw sadness in his eyes when he answered my question.

"I-I'm sorry" medyo nage-gets ko na ang nangyayari.

"Mas mahal ni mom ang business niya sa Korea than his own family here. She's been staying there for almost seven years. This is the sixteenth time na nangako siya'ng uuwian na niya kami. I'm hoping that this time... sana totoo na." he smiled at me as his assurance na he's fine.

"... Kahit na may iba na siya'ng kinakasamang pamilya" my heart broke as he spoke to those words.

There I hugged him. "Kung hindi ka man niya babalikan bilang kapamilya, sigurado ako'ng babalikan ka niya dahil mahal ka niya." I sincerely said.

There I saw a human being so fragile. Hindi ko ineexpect na may ganitong side si Daniel since I foresee him as a strong, brave guy.

----------------------------------------------

"Thank you for accompanying me, Javi" naihatid na niya ako sa boarding house pero nasa loob pa kami ng sasakyan niya.

"It's nothing" I said to him. "Oo nga pala, yung iPod ko. Uuwi na ako ng Davao bukas"

"Bukas? Agad-agad?" mukhang na-alarm siya na uuwi ako.

"Oo, eh. Kelangan kasi ako nila Papa. Tutal, last day of class na bukas. Di na ako papasok. Wala ka ba talagang balak na isauli ang iPod ko? -_-" reklamo ko sakanya.

"Pwede ba'ng sumama bukas?" parang ayaw niya talagang ibalik ang iPod ko. Walangjo.

"HA? SASAMA? BAKIT?" pati ako, na-alarmed na rin.

"Because I want to." he directly answered. "Diba't sabi ko'y liligawan kita. Magpapaalam na rin ako sa mga magulang mo"

Me:
O_____O

"Seryoso ka?" pinipigilan ko'ng matili sa kilig.

"Look into my eyes and judge" he answered as he held my face.

And so I looked into his eyes. I can see my own reflection in it. It was like telling me that I'm the only girl he could and would ever see.

Haharapin niya ang family ko?

Mukhang seryoso nga siya.

Let me correct that.
Seryoso siya.

Nakikita ko sa mga mata niyang seryoso siya.

*dug dug dug dug*

Why am I feeling this way?

Am I to fall in love?

Again?

Just one small step...

And I think I'll be yours.