Bunun bir rüya olduğuna inanmak istiyordum. Ama hala kendine gelemiyordum. Annemin sesini ufakta duymaya başladım koridordan ve ben kapının önünde durmuşken kafamı hızla kapıya doğru çevirdiğimde annem
"Hayatım iyi misin?" Diyerek kapıyı açtı.
Rüya ile gerçek arafındaki Haykırışlarımı duymuş olmalıydı. Duyulmayacak gibi de değildi. Ben daha çok olanların hayal olduğuna inanmak istiyordum ama anneme anlamsız bir o kadarda boş bakıyordum bunu fark edebiliyordum. Gözlerimi açmamla birlikte annemin gözleri ile karşılaştım.
Kan ter içinde yatağımda oturarak
" iyi olduğumu sanmıyorum. Tuhaf şeyler oluyor." Dedim. Ben yatağımda oturur pozisyona geldiğimde annemde yanı başıma oturarak bana sarıldı. Öylece uzunca bir süre bekledik. Kalbim o kadar çok çarpıyordu ki annem ile sarıldığımızda annemim bedeninde hissedebiliyordum.
"Bende öyle, o adamdan sonra kendime gelemiyorum." dedi. Annem bunu söyleyince neyin gerçek neyin rüya olduğunu ayırt etmekte güçlük çekmeye başlamıştım.
"Uyuyamıyordum ne ara uyuduğumu hatırlamıyorum."
"Beni daha uyku tutmadı."
"Bende uyudum fakat hiçte iyi olmadı uyumam çünkü kendimi daha kötü hissediyorum. Çünkü rüyam gerçekten daha korkutucuydu."
"Uyumayacaksan gel yiyecek bir şeyler hazırlayalım yiyelim. Çünkü belli ki uyku tutmayacak bizi" dedi.
"Olur." Dedim. Yatağımdan kalkmaya yeltendim. Ama hareket etmek o kadar zor geliyordu ki beynim bir boşlukta gibi zorluyordu beni, zar zor da olsa kalktım yataktan boşluğa basıyor gibiydim ve hole çıktığım zaman önüme her an o tuhaf şey çıkacakmış gibi hissedip duraklıyordum. Etrafıma tedirgin bir o kadar da ürkek bakışlar savuruyordum.
O sırada ben adımlarımı zorlarken bir anda mutfaktan sanki beni oraya çekmeye çalışan bir şey varmış gibi bir ses geldi ve önümden hızla siyah bir gölge koridorun sonundaki merdivenlerden aşağıya savruldu.
Arkasında beni tedirgin eden korkutucu ve beni buza çeviren rüzgarını bıraktı.
Annem bana dönerek,
"Neler oluyor." Dedi.
Bunu görmüş olamazdı.
