Μια πικρή γεύση έρωτα

Ένας χρόνος...

Δύσκολο πράγμα ο χρόνος και ύπουλο πολύ..Σου τρώει τα σωθικά με την ψευδαίσθηση μιας ελπίδας, μια αλλαγής...Αλλά μάταια..Πρέπει να τον αφήνεις να κάνει τη δουλειά του, ξέρει να επουλώνει πληγές μα και να τις ανοίγει...Όταν όμως μπλέκεται ο χρόνος με τον έρωτα δημιουργηται χάος...

Όταν άφησα το χωριό μου πίσω εκείνο το καλοκαίρι ήμουν πέμπτη δημοτικοί κορίτσι...Γύρισα στην Αθήνα και ξεκίνησα για άλλη μια φορά τη ζωή μου όπως την είχα αφήσει πριν το καλοκαίρι...Όλα κυλούσαν ήρεμα, υπήρχαν βέβαια κάτι βράδυα που δυσκολεύομουν να κοιμηθώ, ερχόντουσαν στο νου μου εκείνα τα μελιά ματιά..σαν να με διεκδικούσαν...Σαν να με ειρωνεύονταν πώς δεν θα κοιμηθώ και απόψε..Κι είχαν πάντα δίκιο...

Η ζωή μου είχε μπει σε ένα ρυθμό.. είχε έρθει ο χειμώνας και ο χειμώνας έφερε την άνοιξη και η άνοιξη το καλοκαίρι..έτσι πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε..και εγώ δεν τον είχα ξεχάσει..Τότε μου έλεγε η μάνα μου να μην ανησυχώ και πως είναι κάτι παροδικό, της ηλικίας ακόμα και τώρα θυμάμαι αυτά τα λόγια και της το κρατάω που με κοροϊδεψε, που δεν μου είχε πει στα ίσια θα υποφέρεις πολύ..αλλά σάμπως ήξερε και αυτή...

Όλον αυτό το χρόνο μιλούσα με την Άννα στο τηλέφωνο σχεδόν κάθε μέρα..Έμαθα τα πάντα για αυτόν..με ποιους κάνει παρέα,τι του αρέσει,τα γούστα του,τα αρνητικά του,πως τα πάει στο σχολείο...Τα πάντα, η Άννα ήταν έμπιστη φίλη και καλή...Περίμενα με λαχτάρα το καλοκαίρι για να τον δω..Πράγμα που έγινε μα δεν θέλω ούτε να θυμάμαι τη στιγμή, την έχω καταχωρήσει στις άσχημες και την έχω κάψει..

Τον είχα δει στο δρόμο και αν κάποιος γιατρός θα μπορούσε να εκφέρει μια γνώμη σίγουρα θα έλεγε πως τη στιγμή εκείνη ίσως και να ήμουν στα πρόθυρα εγκεφαλικού...Πήρα θάρρος όμως τον κοίταξα στα μάτια και τον χαιρέτησα...και το άκυρο με χτύπησε κατευθείαν στη μάπα...ούτε που με θυμόταν...Αναμενόμενο...Μετά από αυτό δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ, μάλωνα τον εαυτό μου που έκανα μια τόσο ηλιθια κίνηση..αλλά μάταια ότι έγινε έγινε έλεγα προσπαθώντας να το ξεχάσω...Τον είδα κι άλλες φορές μετά από αυτή αλλά δε τολμούσα ούτε να τον κοιτάξω πλέον....

Και κάπως έτσι πέρασε το καλοκαίρι,χωρίς τίποτα σημαντικό, χωρίς καμία συγκίνηση...Πάλι δεν καταφέρα να τον γνωρίσω όσο κιαν το ήθελα...Οπότε όλα ήταν ήσυχα...Που να ήξερα όμως πως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα....