Το χρέος μου

60 3 5
                                    

Αν δε το έκανα, αν δε πήγαινα, θα μετάνιωνα μια ζωή..Τα είχα σκεφτεί όλα στο μυαλό μου.Έγω είμαι αντράκι ρε, έτσι έλεγα στις φίλες μου για να παίρνω θάρρος..Δεν ήταν και εύκολη υπόθεση να πάω αλλά πήγα. Όταν κατέβηκα απο το λεωφορείο ένιωσα πανικό και φόβο. Για μια στιγμή το είχα μετανιώσει..Μα θα πήγαινα σπίτι του και τι θα του έλεγα γιατί είσαι μαλάκας και δε με θές? Η ιδέα να γυρίσω πίσω γύρναγε στο μυαλό μου, έτσι πήγα μια βόλτα στη θάλασσα μόνη μου και άργα το απόγευμα ο δρόμος με έβγαλε στο σπίτι του..Πριν πατήσω το κουδούνι τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα και έτρεμαν, κιαν ήταν με άλλη? Έκανα όσες σκέψεις μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα λεπτό, που μεταξύ μας ήταν το πιο βασανιστικό της ζωής μου..Η πόρτα άνοιξε και ήταν αυτός μόνος και χωρίς μπλούζα ( αυτό ήταν μια πληροφορία που σίγουρα δε θα μπορούσα να παραβλέψω) Τον κοίταξα αυστηρά μέσα στα μάτια κιας έλιωνα απο μέσα μου..                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω και μου χαμογέλασε πιο όμορφα απο ποτέ και αντι να με ρώτησει τι κάνω εκεί και γιατι πήγα εκείνος μου χαμογέλαγε και μου είπε να περάσω....                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

Και εγώ που νόμιζα οτι δε θα σε ξανάβλεπα ποτέ μικρό...                                                                                         Με άφησε άναυδη, πως τολμούσε την ώρα που έχω πάει να τον βρίσω και να φύγω να προσπαθεί να με τουμπάρει..                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

Κοίτα δε θα κάτσω πολύ και ούτε ήρθα να τα πούμε οπότε βούλοστο και άκου..Δε μίλησε, δεν είπε τίποτα με κοιτούσε σα να ήταν έτοιμος για τη συνέχεια..Μπορούσες να είχες όποια θέλεις, να πηδίεσαι με όποια ήθελες αλλά εσύ έστω και για λίγο έμπλεξες μαζί μου ένω ήξερες ρε μαλάκα πως εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες, πως εγώ σε νοιάζομαι , σαγαπάω , με ένα τρόπο που είσαι ανίκανος να καταλάβεις..Εσύ όμως έπαιξες μαζί μου πήρες αυτό που ήθελες και έφυγες. Είσαι μισός ρε μ΄ακούς μισός και ανίκανος να νιώσεις..Οταν όμως βαρεθείς να τις πηδάς και να φεύγεις και θα νιώθεις άσχημα τα βράδια που θα είσαι μόνος σου και δε θα έχεις κανέναν να μιλησεις για το πως πήγε η μέρα σου και γιατί δεν είσαι καλά εμένα δε θα με ενοχλήσεις..Ένα άντε γαμήσου θα σου πώ για τέλος που ξέρω οτί το κάνεις και κάλα μιας και δεν είσαι και για τίποτα παραπάνω..Ένα φτηνό γαμήσι για όλες..Θα πρέπει να νιώθεις υπέροχα.. Τα είπα και έφυγα γρήγορα γιατί τα δάκρυα με έπνιγαν..Και αύτος δεν είπε τίποτα με κοιτούσε με ένα βλέμμα κενό..Ήξερε γαμώτο πως είχα  δίκιο..Τέλος πάντων είχα κάνει αύτο που έπρεπε..Τώρα ας έμενε εκείνος να επεξεργάζεται την αλήθεια του..

Μια πικρή γεύση έρωταTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon