Μια πικρή γεύση έρωτα

Προδοσία

Τα χρόνια πέρασαν και το δημοτικό έγινε γυμνάσιο..Σωστή κοπέλα είχα γίνει..Όλο και κάνα αγόρι ερχόταν στην ζωή μου μα τα τοίχοι που εγώ η ίδια είχα υψώνει ήταν ακατόρθωτο να γκρεμίστουν..Κάνεις δεν μαρεσε κιας είχαν αρχίσει οι φίλες μου να με κοροϊδεύουν...Αν τυχόν και τολμούσαν να πουν κάτι εγω τις κοίταγα με ένα έντονο βλέμμα και απάνταγα πάντα το ίδιο...Μόνο αυτός..Αν όχι αυτός κανένας...Πράγμα πολύ παράξενο για το νεαρό της ηλικίας μου..Εκεί που όλα τα κορίτσια ερωτεύονται και κάθε μέρα θέλουν άλλον εγώ είχα αποφασίσει προ καιρού ποιον ήθελα..Και ναι όσο χαζό κιαν ακούγεται είχα ερωτευτεί μια σκιά..Έναν άνθρωπο που πέραν από κάποια αθώα βλεμματά και σκόρπιες κουβέντες δεν είχα πει τίποτα ουσιαστικό...αλλά τον ένιωθα δικό μου και τον νοιαζομουν...

Με την Άννα η φιλιά μας συνεχιζόταν κανονικά,μιλούσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο λέγαμε τα νέα μας και μέχρι εκεί..Τον Γιώργο δεν τον ανέφερα και πολύ δεν ήθελα να την κουράζω συνέχεια με τα δικά μου..Μέγα λάθος από ότι αποδείχτηκε...Ημουν Δευτέρα Γυμνασίου και ήταν Πάσχα οπότε αναμενόμενο ήταν να πάω διακοπές στο χωριό μου...Λίγες μέρες όμως πριν με πήρε η Άννα για το καθιερωμένο μας κουτσομπολιό όπως το λέγαμε εμείς αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να περιμένω αυτά που είχε να μου πει....

Είμαι ερωτευμένη με τον Γιώργο, ήταν κάτι που είχε αρχίσει από καιρό, μα χτες για πρώτη φορά με πήγε βόλτα με το μηχανάκι του ήταν ένα στοίχημα που είχαμε βάλει θα στα πω απο κοντά...Κι ύστερα σιωπή έριξε τη βόμβα της και έκλεισε το τηλέφωνο..Όλος μου ο κόσμος κλονιστηκε...Δεν μπορούσα να αντίδρασω..δεν ήξερα πως να αντίδρασω..πίκρα αυτό ένιωθα..το θυμάμαι αυτό το συναίσθημα κι είναι πολύ άσχημο ακόμη και στην περίγραφη του...Ότι και να κάνα δεν θα ωφελουσαι ..από ότι με είχε πληροφορήσει το αίσθημα ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο...Τι θα μπορούσα να πω εγώ λοιπόν..πως είναι δικός μου? από που και ως που θα μπορούσε εμένα να μου ανήκει..Δεν μίλησα δεν είπα τίποτα..μόνο έκλαιγα λίγο κάτι βράδυα...είχα απογοητευτεί πολύ..μα να μιλάνε τόσο καιρό και εμένα να μην μου έχει πει τίποτα....και από εκεί που ήθελα γεμάτη λαχτάρα να πάω στο χωριό είχα μείνει να μετράω τις μέρες και να προσπαθώ με κάθε τρόπο να πείσω τόυς δικούς μου να μην πάμε..αλλά άδικος κόπος...

Οι μέρες πέρασαν και η ώρα για να πάω στο χωριό είχε φτάσει.Μόλις πάτησα το πόδι μου με πήρε η Άννα τηλέφωνο και έτρεξε κατευθείαν στο σπίτι μου..Ήταν χαρούμενη και αυτό εν μέρη μου αρκούσε..ναι είχα και εγώ παραξενεύτει τότε με τον εαυτό μου γιατί δεν την μίσησα απλά με απογοήτευσε, χαιρόμουν με την χαρά της μα θα προτιμούσα...μάλλον θα εκλιπαρουσα να ήταν κάποιος άλλος..αλλά αφού έτσι είχε η πραγματικότητα έπρεπε να τη δεχτώ. Δεν είχα άλλη επιλογή...Αυτό που δεν άντεχα με με τίποτα ήταν εκείνη η φωνή μου που έσπαγε κάποιες φορές στην ιδέα και μόνο πως αυτοί οι δύο είναι μαζί..Αλλά το κρύβα μέσα μου και έλεγα θα αντέξεις...Μα ήταν πολές οι φορές που γύρισα σπίτι μου και έκλαιγα για ώρες...Είπα όμως στον εαυτό μου πως τέλος...αυτή είναι η ευκαιρία σου για να τον διαγράψεις μια και καλή, να τον ξεχάσεις..Έτσι πρέπει..Πρέπει...χειρότερη λέξη από αυτή δεν έχω ξαναδεί..Πως να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που η λογική σου προστάζει οταν κάποιες φορές κλαίς με αναφιλητα στο κρεβάτι και το μόνο που θες είναι να πας και να της πεις πως τον ήθελες για σένα..Μόνο δικό σου...Μα ήταν αργά... πολύ αργά....

Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει.. Είχαν περάσει λίγες μέρες και τα πράγματα κυλούσαν ήρεμα τουλάχιστον φαινομενικά...Με την Άννα είχαμε πάει βόλτα στο αγαπημένο μας μέρος στο χώριο..Από εκεί μπορούσες να δεις την λίμνη και πέρα για πέρα όλο τον κάμπο..Μαγευτικό...Όπως όμως και το δρόμο....

Ξαφνικά εκεί που συζητάμε ακούγεται ήχος από μηχανάκι και εύχομαι από μέσα μου να μην είναι αυτός,δεν ήμουν έτοιμη για μια τέτοια συνάντηση..Από ότι μου είχε πει η Άννα το κρατούσαν κρυφό ότι κιαν ήταν αυτό που είχαν.Η κλειστή κοινωνία του χωριού δεν τα σηκώνει αυτά...

Όταν λοιπόν είδε το μηχανάκι έτρεξε σα τρελή με άρπαξε και από το χέρι και με έσυρε και μένα ούτε και εγώ ξέρω πως...Τότε τον είδα...εκεί μπροστά μου να μου γελάει...κι ήταν τόσο όμορφος...

Τι να πρωτοπω..Μετά από τα τυπικά φάνηκε ξεκάθαρα πως υπήρχε τρομερή χημεία...με ρωτούσε για την Αθήνα μου έλεγε που είχει πάει,τι είχει δει και εγώ τον ερωτευόμουν σε κάθε του κουβέντα όλο και περισσότερο...Η Άννα κάπου χαμένη δεν μιλούσε..Δεν νοιαστηκα και πολύ..Εξάλλου ήξερα πως μόνο μια ψεύτικη φιλιά ήταν εφικτή..Και αυτό απέβαλε κάθε άγχος που είχα για να του μιλάω...Ώρες ολόκληρες πέρασαν και εμείς ακόμη εκεί μιλούσαμε για τα πάντα..Και τον κοιτούσα μες τα μάτια..Όπου τέλος με χαιρέτησε και είπε πως πρέπει να φύγει είπε και ένα αδιάφορο Γειά στην Άννα και χάθηκε...Είπα και εγώ πως πρέπει να φύγω και έτρεχα τόσο γρήγορα γιατί δεν ήθελα να δει κανείς ότι έκλαιγα , κλείστηκα σπίτι μου και σκεφτόμουν...Τον ήθελα πολύ και μόνο για μένα..Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως για χάρη της Άννας θα κάνω πίσω...Δεν είχα και άλλη επιλογή... αλλά το να κάνεις το σωστό πονάει...