Μια πικρή γεύση έρωτα

Το καλοκαίρι που σε γνώρισα

Τα σχολεία είχαν κλείσει, τα χρόνια του Γυμνασίου είχαν φτάσει στο τέλος τους και ένα ακόμη καλοκαίρι ήταν μπροστά μου

Έφτασε λοιπόν ο καιρός που ξεκίνησα να φτιάχνω τις βαλίτσες μου για το χωριό...Και όσο διάλεγα τα ρούχα μου προσεχτικά σκεφτόμουν πιο από όλα θα άρεσε περισσότερο σε εκείνον...Κι ύστερα μόνο και στην ιδέα πως θα με έβλεπε να φοράω κάποια από αυτά ένα χαμόγελο ικανοποίησης εμφανιζόταν στα χείλη μου...

Την πρώτη μέρα που έφτασα βγήκα λίγο το βράδυ και είδα τα παιδιά του χωριού...Μαζί και την Άννα που από ότι με πληροφόρησε η σχέση της με τον Γιώργο ήταν πολύ δύσκολη..Η Άννα ήθελε πολλά παραπάνω από αυτόν εκείνος πιεζοταν - είναι δύσκολο βλέπεις να έχεις οποία θες και να πρέπει να αρκεστεις σε μια- Έτσι αυτή η σχέση θύμιζε ναυάγιο που έμπαζε από παντού, η Άννα είχε αρχίσει να στέλνει στο Γιώργο όλα εκείνα τα τεράστια μηνύματα αγάπης και εκείνος δεν απαντούσε ούτε σε ένα, έδινε κάποια σημεία ζωής από ότι μου είχε πει αλλά πολύ σπάνια...Θυμάμαι πως η Άννα ήταν πολύ στεναχωρημενη και φαινόταν πως τον ήθελε πραγματικά και εγώ όσο δύσκολο και να ήταν ήμουν δίπλα της με αληθινό ενδιαφέρον....

Το καλοκαίρι είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά και ο Αύγουστος πλησίαζε...Και τότε ήταν που ο Γιώργος άρχισε να έρχεται στο χωριό μας και εμείς να πηγαίνουμε στο δικό του...Την πρώτη φορά που τον είδα δεν ήξερα αν θέλω να τρέξω και να τον αρπάξω τόσο δυνατά που να μην μπορέσει να μου ξεφύγει πότε ή απλά να μην τον ξανααφήσω να φύγει ποτέ...Αλλά όλες τις σκέψεις που έκανα εκείνη την στιγμή τις διέκοψε εκείνος γιατί ήρθε προς το μέρος μου και άρχισε να μου μιλάει..Ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε και την καρδιά μου να είναι έτοιμη να βγει έξω από το σώμα μου για να συναντήσει τη δική του...έλεγα στον εαυτό μου να ηρεμήσει αλλά ήταν μάταιο..Έτσι το έβαλα στα πόδια, είπα πως έχω μια δουλειά και έφυγα...

Μα μετά ήρθαν και άλλες τέτοιες στιγμές πολλές..Κάθε μέρα είχα το νου μου μήπως και τον ακούσω να περνάει στο δρόμο με το μηχανάκι του και μόλις τον άκουγα έτρεχα να τον φτάσω,σταματούσα και προσπαθούσα να ηρεμήσω για να μην είμαι λαχανιασμενη όταν με δει...και μπορεί να ακούγεται τρελό αλλά δεν ήθελα να χάσω καμιά ευκαιρία για να τον βλέπω...Και ήταν πάντα τόσο υπέροχος...Υπέροχος με μια σπάνια έννοια..Άνθρωπος αλλόκοτος που όσο κιαν ψάξεις όμοιο του δεν θα βρεις..Μου μιλούσε..μου μιλούσε πολύ και για τα πάντα..Και εγώ τον κοιτούσα βαθυά μες τα μάτια και προσπαθούσα να αφομοιώσω το κάθετι που μου έλεγε γιατί πίστευα πως κοντά του γινόμουν καλύτερη και αυτό για μένα μετράγε πολύ ...είναι στα αλήθεια παράξενο στο πόσο μπορείς να εθιστείς σε έναν άνθρωπο, στο πόσα μπορείς να μάθεις για αυτόν, και εγώ είχα αρχίσει πια να μαθαίνω πολλά αλλα καλά και αλλα άσχημα..Μα όλα μαζί έκαναν εκείνον εναν τόσο ξεχωριστό άνθρωπο...

Με μαγεύε μέρα με τη μέρα πιο πολύ..Πέρα από το καθώς πρέπει ύφος του και τις σοβαρές του κουβέντες ήταν παιδί της παρέας...Όταν πήγαινε σε ένα μέρος γυρνούσαν όλοι να τον χαιρετήσουν.Εγώ πάνω από όλα τον θαύμαζα για αυτό που ήταν...κι ήταν στα αλήθεια υπέροχος...Έζησα ένα καλοκαίρι γεμάτο πλάκες..Εγώ να τρέχω και να γελάω στους δρόμους του χωριού και αυτός να με κυνηγάει και όπως ήταν φυσικό να με φτάνει και να με αρπάζει στα χέρια του και να με κρατάει για να μη μπορώ να του ξεφύγω..κι ύστερα να μου δίνει ένα αθώο χαστούκι..Εγώ να κάνω πως πειράζομαι και εκείνος να με σφίγγει πάνω του να με ρίχνει κάτω κι ύστερα να με σηκώνει με φόρα...Τον κοιτούσα πάντα μες τα μάτια και όταν γελούσε ήταν μαγεία...Κάπως έτσι πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι...κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι μου έλεγα στον εαυτό μου πως είμαστε φίλοι αλλά αυτό τελικά με βοήθησε πολύ..Με τον όρο φίλοι έδειξα στον Γιώργο τον απόλυτα αληθινό εαυτό μου και το παράξενο ήταν πως του άρεσε κιόλας..Η Άννα αμέτοχη σε όλο αυτό,υπήρχαν βράδυα που δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Θα παραδεχτώ όμως πως υπήρχαν πολύ άσχημες φήμες για τον Γιώργο..Έκανε κάτι με πάρα πολλές κοπέλες και στις περισσότερες φαιρόταν πολύ άσχημα..Εγώ αυτό το ήξερα πολύ καλά αλλά δεν με ένοιαζε εφόσον εμείς θα ήμασταν μόνο φίλοι..η τουλάχιστον έτσι νόμιζα....

Μια μέρα προς τις τελευταίες που θα ήμουν στο χωριό άκουσα το μηχανάκι και έτρεξα να τον βρω..Αυτή τη φορά η Άννα δεν ήταν μαζί..Ο Γιώργος ήταν πολύ χαρούμενος γιατί επιτέλους είχε βγάλει δίπλωμα για το μηχανάκι του και εγώ τον κορόιδευα για την φωτογραφία που είχε βάλει. Εκείνος μου είχε πει- Τι γελάς ρε χαζό; και μετά με άρπαξε για να με τιμωρήσει και καλά. ..Κάποια στιγμή όμως ήρθαμε πιο κοντά και ένιωσα του χτύπους της καρδιάς μου να ανεβαίνουν ίσως να με φιλούσε ίσως και όχι δεν θα το μάθω ποτέ γιατί έτρεξα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν..Ένα φιλί με τον Γιώργο θα ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα...τουλάχιστον για τώρα..