İnsanın aslı kendine kimsesizdir!
Kimsenin kefenine sığınamazsın,
Kimsenin kabrine sığıntı olamazsın!
Kendi kefeninden ve kabrinden kaçıp!!!
Ve
Kimsesizliğine ağlayasın geldiğinde,
Kendini terk edip!
Göz yaşlarını, acı tebessümlerin,
Delikli çeyiz hurcuna doldurursun.
Bir kimse olmak için!
Çünkü insanın en değerli çeyizi,
Gözyaşlarıdır,
Hem sahip çıkılacak hem teslim olunacak insanın uğurunda dökülen.
