Sokak vardı.
Ay'ın müziğini indirdiği yer, birbiri üzerine yığılan ve birbirine damar olan onlarca haneydi.
Hanelerin içinde yüzlerce hayata iniyordu o müzik her gece.
Birlikte yaşamak ve birbirinden haberdar olmak huzurluydu.
Olmayan koca yapılara inat, teknolojiden azade birbirine erişmek, tam olabilmeyi sağlıyordu.
Haneler çarpıksa da, kişilerin birbirinde ulaştıkları çarpık değildi.
O hayatlar birbirleri için sürüyor ve birinin var olması, diğerinin hayatta kalmasına bağlı oluyordu.
Her renk, kendini bir başka renkte var edebiliyordu.
Ve artık bu bir nostaljiydi.
Modernizmin "ben geldim artık" demeden önceki zamanının nostaljisi.
Ve "Bana uyum sağlayıp sağlamamanız önemli değil.
Ben size uyum sağlayacağım" demeden önceki anın.
"Böyle devam edeceğiz bundan sonra" deme anının nostaljisi.
Yaşam biçimleri böyle tarihe karışabilir; nostalji haline gelebilir.
Ama anılar ve onların izdüşümleri, her zaman kendine bir yer yurt bulur, döner döner tekrar tarihi vurur.
