Yıldız Çiçeği

21

medya: 7 aylık bebişimiz

NOT: 18. BÖLÜMDEKİ ZAMAN GEÇİŞİ 1 AY DEĞİL, 2 AY OLARAK DEĞİŞTİRİLDİ.

Sidelya Özkan'dan

Saatlerdir sadece çalma sesi çıkaran telefonumu sinirle koltuğa bıraktım.

Açmıyordu!

Delirecektim.

İş yerinden tanıdığım herkesi aramıştım.

Fakat ne hikmetse herkes farklı bir şey söylüyordu!

Sarper telefonları bile açmıyordu.

Doğursam haberleri bile olmayacaktı yani.

Salonun ortasında volta atmaya devam ederken camdan dışarıya bakındım.

Saat 6'ydı.

Ben saatler önce çoktan evimize gelmiştim.

Onun da bir saat önce çoktan gelmiş olması gerekiyordu.

Endişeyle saçlarımı enseme toplarken gelen zil sesiyle kapıya hızlıca koştum.

Açtığım kapıda görmeyi beklediğim yüz nefes nefese kalmış bir Alper'in yüzü değildi.

" Yenge, evden çıkmamız gerekiyor. Soru sorma, lütfen. Hızlıca iki-üç günlük bir şeyler al yanına çıkalım hemen. "

Ağzım şaşkınlıkla açılırken soru sormayı son anda akıl edebilmiştim.

" Korel nerede Alper? Nereye gidiyoruz? "

Endişeyle dudaklarını ıslattı.

" Yenge götüreceğim seni abime
hadi! "

Anlam veremesem de dediği gibi yaptım.

Buraya getirdiğim fazla kıyafetleri katlamadan hızlıca bir bavula koyarken onu merdivenlerden resmen fırlatarak taşıyabilmiştim.

Kişisel eşyalarımı çantaya tıkıştırıp üzerime bir şeyler aldığımda çıkıp simsiyah bir otomobile binmiştik.

Arka koltukta tırnak derinlerimle oynarken koltuğun arasından başımı uzatıp yolcu koltuğunda oturan Alper'e " Korel nerede? " diye bezginlik ve endişeyle sordum.

" Bilmiyoruz. "

Duyduğum cümle beni yerime öylece sabitlemişti.

" N-ne demek bilmiyoruz Alper. Nereye gidiyoruz?! "

" Yenge, abim... Vurulmuş
olabilir. "

Şokla elimi ağzıma kapattım.

" Alper ne diyorsun sen!? Ne vurulması? "

" Korhan Karahanlı... Abim onunla bulışacaktı. Tek başına gitti. Saatlerdir haber alamıyoruz. Sarper'e de ulaşamıyoruz. Abim sadece seni evden çıkartmamızı belirten bir mesaj yazmış. "

Gittikçe daha da şoka girerken karnıma giren krampları hissediyordum.

" En son ne zaman, ne zaman
yazmış? "

" Dört saat önce. "

Elimi karnımın üstünde tutmaya devam ederken diğer elim sıkıca koltuğu kavramıştı.

" Alper, bulun onu. Lütfen... Daha yeni kavuştuk, bir ayrılığı daha kaldıramam lütfen. " dolan gözlerimi kırpıştırmaya devam ettim.

Alper'in hüzünlü gözlerle bana bakmasıyla gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.