Mahalle Polisi / bxb

5

Erol

"Sen kafayı mı yedin?! Asla kabul etmem asla." Sinirlerim bozulmuş bir şekilde konuştuğum zaman Duman'ın da sinirlerinin bozulduğunu biliyordum ama böyle bir şeyi asla kabul edemezdim.

Benim işim gücüm vardı ve asla bu gibi şeylere zamanımı harcayamazdım.

Duman arkasına yaslanarak ellerini masaya doğru koymuş bir şekilde bana bakarak derin bir nefes almıştı, kafasının içinde dönen şeyleri merak etmiyor değildim ama o şeyleri bilsem ne yazık ki pek hoşuma gitmeyecekti.

-Beni bu işe sen bulaştırdın be adam, ikimizi de sen çıkartacaksın. Ben de çok meraklı değilim senin gibi birine. Kadınlardan hoşlanıyorum o yüzden abuk subuk şeyler düşünme.

Duman, daha çok sinir bozucu şekilde konuştuğu zaman gözlerimi devirip devirmemek arasında kalmıştım çünkü onun kadınlardan hoşlanmadığına adım kadar emindim ama bunun peşine düşecek değildim.

Belki her iki cinsten de hoşlanıyordu bunu bilemezdim ve doğrusunu söylemek gerekirse de beni pek ilgilendirmezdi.

O gece bir şey varmış gibi çok içmiştim ve ilk defa içtiğim için açıkçası biraz kudurmuştum. Duman da 7-24 kuyruğum gibi peşimde olduğu için büyük ihtimalle tanıdık diye onu öpmüştüm ama bunları gram hatırlamıyordum.

Eh zaten o geceden sonra tövbe edip ağzıma sürmemiştim ama Duman hâlâ yine de benim peşimdeydi ve ne zaman bıkacağı da muammaydı.

-Bak, sadece bir yemek evlenecek değiliz. Kendini onlardan iğrendirsen ve aptal aptal şeyler yapsan yeter.

Duman, sır veriyormuş gibi tekrar konuştuğu zaman onun nasıl bir geveze olduğunu unutmuştum. 

Onunla aynı ortamda bulunmak istemiyordum ve ailesi de beni pek ilgilendirmiyordu.

-Gelirsem, peşimi bırakacak mısın? Sıkıldım senin yüzünü görmekten. Eğer bırakacağına dair bir sözleşme yaparsak o zaman dediğin şeyleri kabul ederim.

Gözlerimi kısarak  yüzüne doğru bakmıştım, sadece artık benim peşimde olmamasını istiyordum ama o bunu anlamayacak kadar aptaldı. Nereye gitsem peşimdeydi ve bu aşırı derecede rahatsız ediciydi. 

Adamın resmen bütün hayatı ben olmuştum ve bu oldukça korkutucu bir hâl almaya başlamıştı.

Hiçbir işi yokmuş gibi her zaman arkamda oluyordu ve bir de bütün bunların üzerine benim onu görmediğimi sanıyordu ya bu hallerine bitiyordum.

-Asla olmaz, sen katilsin.

Yumruk yaptığı elini birden bire masaya vurup bağırdığı zaman burada bulunanların bütün kafaları bize dönmüştü. 

Bana katil demesine mi utansaydım yoksa rezil olduğumuza mı üzülseydim bilememiştim ve kahvemin hâlâ soğumadığı beni daha çok delirtmişti.

Bir şey demeden cüzdanımdaki parayı defterin arasına koyup  dışarıya doğru çıktığım zaman arkamdan büyük bir hız ile gelip kolumu tutmuştu.

Duman, kolumu tutup beni kendine doğru çektiği zaman adamların bellerini tutarak bize doğru gelmeye başlamışlardı.

"Bırak" Sesimin boğuk çıkmasını umursamadan kolumu çekmeye çalışsam da Duman deli kuvveti gelmiş gibi tutmaya başlamıştı.

"Benimle geleceksin yoksa hem senin kafana hem de kendi kafama sıkarım." Boşta kalan elini belime sarıp kulağıma doğru eğildiği zaman yay gibi gerilmiştim.

Tek bir hareket ile Duman'dan kurtulabilirdim ama şimdilik bu oyuna ayak uydursam kafiydi...