Trapped in a Maze of Life

Chapter Sixteen

-----

"Nakakainis..."

I was lying on my bed with my arms spread. Nakatitig lamang ako sa kisame. I am not in the mood for anything. Gusto kong idaan nalamang sa tulog ang pagod na nararamdaman ngunit hindi naman ako madalaw-dalaw ng antok. Bumalikwas ako ng bangon at sumagi sa isip ang nangyari no'ng minsan.

"I am in love with Nathaniel." pagtatapat ko sa mga kaibigan. Naroon kami sa cafe ni Nathaniel. Muntik na akong tumalon palabas ng bintana ng kotse ni Charlotte nang pumasok ito sa parking space ng nasabing café. I felt relieved when I didn't see him there.

Hindi man nabakas sa mukha nila ang gulat dahil saaking pinagtapat. Curiosity is what appears on their faces instead.

"How come hindi mo alam na si Nathaniel ang anak ni Boss Romano?" tanong ni Casey.

Kinagat ko ang labi. "Hindi ko din alam." parang timang kong sagot.

"You're so engot, Lorraine. May computer ka, may phone, may internet connection pero hindi mo man lang naisipang mag research about sa family ng boss mo?" anang Karissa. Umirap siya sabay sipsip sa kaniyang frappe.

"Hindi. As if may mapapala ako sa curiosity ko?"

"Meron. Look at you, wala kang idea na sa future boss mo pa ikaw na inlove." naiiling si Charlotte.

Hinawakan ni Casey ang braso ko. "So, anong plano mo niyan?"

Nagkibit-balikat ako. "I guess i'll just keep this a secret for the rest of my life. Our secret, okay?" may pagbabanta kong tiningnan ang mga kaibigan.

Casey tsk-ed. "That's impossible, girl. Kaibigan mo ang tita niya kaya huwag ka nang umasang hindi mararamdaman ni Linda 'yan. Alam mo namang great observer 'yang si Linda."

Speaking of Linda. "Teka, if she's Boss Romano's sister, hindi ba ibig sabihin no'n e para siya na din ang may-ari ng TNC Inc?" ang tinutukoy ko ay ang kumpaniya kung saan kami nagta-trabaho.

Tumango silang tatlo.

"Paanong katulad nating employee si Linda? Pwede namang nasa mataas na posisyon siya, diba? I'm confused." muli akong nagtanong.

"We've asked Linda several times about that ngunit tikom ang bibig niya sa ganitong topic kaya hindi na kami nagtangka pang magtanong ulit." sagot ni Karissa.

"Weird." Iyon lang ang nasabi ko.

Hinarap ako ni Charlotte na may alinlangan sa mata. Inabot niya ang kamay ko at marahang tinapik. "Will you feel comfortable with this kind of set up? Siguradong halos araw-araw mo siyang makikita."

Pilit akong ngumiti. "Okay lang. Hindi naman niya alam and I'm sure he doesn't feel the s-same way," lumunok ako. "I do..." halos pabulong ko nalamang naituloy ang sinabi.

"Pero hindi ganoon ang nakikita ko." anang Casey. Her expression is so serious.

Mabibilis na pag-iling na ginawa ko. "Please, don't. Huwag niyo nang pabigatin pa lalo ang loob ko."

I will never have high hopes about it again. Nangyari na iyon minsan at ang ending, nasaktan lang ako. I would rather keep this feelings kaysa naman sa magmukha akong tanga kaka-asa sa wala. I won't believe anything unless it's stated.

Naputol ang pagbabalik-tanaw ko nang may kumatok sa pintuan ng kuwarto ko.

"Anak, si Axcel nandito. Hinahanap ka." boses ni mama iyon.