Seren ¦ Gerçek Aile

Yedi

Diğer bölümlere nazaran daha ağır ve uzun bir bölüm oldu. Okurken yorum yapın lütfen ki sonraki bölümü yazmaya karşı hevesim artsın.

Siz duygularınızı belli edin ki, ne yazıp ne yazmamalıyım anlayayım.

Ayrıca sadece son bölüme oy vermeyin lütfen. Son bölüm 75 oy, ilk bölüm 50. Bu fark çok sinir bozucuuuu!

Her neyse, umarım bölümü beğenirsiniz. İyi okumalar.

🩹

Ruhu tatlı, kızıl saçlı kadın.

...

Aynadaki yüz benim miydi, değil miydi anlayamıyordum artık. Bir yabancıya bakıyordum sanki. Tanıdık bir yabancıya.

Ben de gülümseyebiliyordum önceden. Hem de kocaman gülümseyebiliyordum.

Yine gülümsemeye çalıştım aynaya. Gülümsemem gerekiyordu. Bugünün güzel bir gün olacağına inanmam lazımdı. İçimi çektim derince. Saat 11.30 olmuştu bile. Dışarı çıkıp iş bakmam gerekiyordu.

Karnım her zaman olduğu gibi zerre aç değildi. Bu beni üzüyordu ama yiyemiyordum işte. Bir deri bir kemikten ibarettim neredeyse.

Ayaklanarak çekmeceden bir çorap aldım ve ayağıma giydim. Lavaboya doğru ilerlemeye başladım.

Koridordaki o resme, tekrar, tekrar ve tekrar gülümsedim. Ne zaman buradan geçsem hep böyle olacaktı. Kızıl saçlı kadın, bir fotoğraf öteden bana gülümseyerek kalbimi ısıtacaktı.

Lavabonun beyaz kapısını açarak elimi yüzümü yıkadım. Peçeteyle hafifçe yüzümün ıslaklığını alarak, saçlarımda ellerimi gezdirdim ve düğümlerini açtım.

Daha sonra lavabodan çıktım. Aşağı, mutfağa doğru ilerlemeye başladım. Kahve içmek istiyordum. Sonra da işlerimi halledecektim zaten.

Mutfakta gördüğüm kadınla durdum. Benim geldiğimi görünce o da yaptığı işi bırakıp bana bakmıştı.

"Merhaba Hanım kızım."

Gülümseyerek başımı salladım. "Merhaba, Seren ben."

"Asuman ben de güzel kızım. Babanlar kahvaltılarını erkenden yaptılar, sen uyuyordun diye uyandırmadılar. Ben sana hemen yeni kahvaltı hazırlayayım."

Hafif tontiş, yanakları al al, orta yaşlarda bir kadındı. Anlaşılan evine gitmek için hazırlanıyordu.

"Hayır, hayır ben kahvaltı yapmayı sevmiyorum zaten. Kahve yapacaktım."

Kaşlarını çattı hafiften. "Hayır Hanımım hemencecik hazırlarım ben şimdi."

"Bana adımla seslensen olur mu Asuman teyze?"

Kocaman gülümseyerek başını salladı.

"Ayrıca gerçekten şu an hiç aç değilim, dışarı çıkacağım zaten. Dışarıda yaparım kahvaltı."

Yalandı. Param yoktu ki ne kahvaltısı?

Başını salladı, 'öyle olsun' dercesine.