Benim bedenim şu koca dünyaya sığmamıştı da ben kalplerine sığmak istemiştim.
Seren'in alışması zaman alacaktı. Seren unutmayacak, üstünü kapatacaktı.
Perişahı'nın kızlarına ithafen yazılmıştır.
28/08/23
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç adil değil, biliyorum.
Yorum sınırı: 400 yorum İnsta - zahidewys
...
Arabanın camına yapışmış bir halde, yolun bir an önce bitmesini bekliyordum. Karan diğer camda dururken bakışlarının ara ara bana kaydığını hissetsem de kafamı ona çevirmiyordum. Yol sessiz bir şekilde akıyordu.
Uzun bir süredir yoldaydık. Uykum yoktu ama başım ağrıyordu. Elimi, tekrar varlığını hatırlatan beze attım.
İçimi çekerek, dışarıya yorgun bir nefes verdim ve gözlerimi kapatarak, kafamı koltuğa yasladım. Birkaç saniye sonra gözlerimi minik minik aralayarak Hakan'a baktım. Önündeki yolu izliyordu. Kerim Bey ve Hakan önde otururken Karan ve ben yan yanaydık.
Tabii buna ne kadar yan yana oturmak denilirse.
Sırf ona şakasına 'abi' dedim diye, sürekli diyeceğimi veya aramızdaki buzların eridiğini düşünmezdi değil mi?
Tanıdık yola girdiğimizde, sokak lambalarını izlemeye başladım.
Eve yaklaşıyorduk. Artık evim diyebilir miydim? Evime yaklaşıyorduk. Benim evime.
Acaba bir daha Enes veya Eren'i görür müydüm? Neden bana böyle davrandıklarını hâlâ anlamıyor, anlayamıyordum.
Kerim Bey, bütün hepsi benim suçum derken neyi kastetmişti?
Düşünme, düşünme, düşünme... Zaten başım çatlıyor, düşüncelerim çoğaldıkça ağrı da artıyordu.
Evin, siyah demir kapısından içeri girerken korumalar selam verdi. Yutkunarak arabanın durmasını bekledim. Araba durduğunda başta birkaç saniye beklerken, Hakan inmeye başladığında ben de hemen arabadan indim.
Yorgun adımlarla ilerlemeye başladım. Kapının önünde duran Erkin, Rüzgar ve Barış abimi görmemle derin bir nefes aldım.
Onları sanırım... Özlemiştim?
Rüzgar abimin kızarmış çehresini gördüğümde yüreğim sızladı. Benim için endişelenmişti. Yani şimdi, benim abim daha yeni yeni tanıdığım ama bana yıllardır tatmadığım bütün sevgiyi veren Rüzgar mı, yoksa hayatım boyunca bir kez bile saçlarımı okşamamış Eren miydi?
Rüzgar abim beni görünce hızla ayaklandı ve bana doğru hızlı, oldukça hızlı adımlarla yürümeye başladı.
Avuçlarını yanaklarıma koydu ve yavaşça dudaklarını alnıma dayadı. Geri çekildiğinde gözlerime baktı birkaç saniye. Gözleri yaşlıydı, yüreğim onla ağladı.
