O şimdi asker: Sapık mısın sen ya?
Siz: Abime Abi dışında ne diyebilirim acaba?
Siz: Ayrıca ne sapıklığımı gördün abi?
Siz: Tamam odamda her gün yatmadan önce üç tur baklavalarına baktığım koreli aktörlerin fotoğrafları olabilir kabul ama bu beni...
Kıskançlık bedenimin içinde kan gibi akıyordu. O kadının kim olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğim Atamer'in mesajlarıma cevap vermemiş olduğuydu. Madem sırtımı sevdiğini söylemişti. Ona sırtımı yakından göstermenin bir sakıncası yoktu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sırt dekolteli bir elbise giymiştim. Önünde de göğsüme doğru inen askıları vardı. Ama elbiseyi gösteren yeri kesinlikle sırtımdı. Hızlı adımlarla lojmandan çıkarak bahçeye doğru yürüdüm. Hala aynı yerde duruyorlardı. Ama sanki kadın bir tık daha yakın duruyordu Atamer'e.
Gel istersen bir de koluna gir be abla!
Çatık kaşlarımı düzelterek yanlarına doğru yürüdüm. Kadın beni görünce kaşlarını havaya kaldırarak onlara doğru gelişimi izledi. Atamer'de onun baktığı yeri merak etmiş olacak ki bana doğru döndü.
Gözlerini görmeniz lazımdı! Yuvalarını terk edecekti. Sertçe yutkunduğunda " Yudum? " diye bana seslendi.
" Yudum mu? " diye sordu küçük kız elini ağzına kapatarak. " Su içmemiz gibi mi? Yudum yudum su. "
Ah! Yüzyıllardır değişmeyen o şaka ve ismim.
" Bir yudum içilmelik olmuş zaten. " dedi Atamer ağzının içinde geveleyerek. " Nereye böyle? "
" Arkadaşlarımla buluşacağım. " dedim omuz silkerek. Bana inanmayan bakışlar attıktan sonra gözlerini kısarak bir kez daha üzerimi süzdü. Gözleriyle beni yiyebilseydi bence şu an kemiklerim bile kalmamıştı. " Bu hanımefendi ve küçük hanım da kim Atamer komutanım? "
Atamer komutanım mı? Gerçekten mi?
Bir de bayıl istersen Yudum!
" Onlar..." diyecekti ki kadın onun konuşmasını kesti.
" Biz Atamer'in yakın arkadaşıyız. Değil mi annecim? " kızına seslenmesiyle birlikte küçük kız ellerini çırparak " Arkadaşız. " diye bağırdı.
Ve Atamer ona gülümsedi.
Nerden mi anladım? Kısılan gözlerinden.
Dudaklarımı büzmemek için kendimi sıktım. " Ne kadar güzel. " dedim ellerimi önümde birleştirip ne yapmam gerektiğini düşünerek.
" Sen kimsin? "
" Ben. " gözlerimi Atamer'e çevirdim. Aramızda resmi bir şey yoktu. Sevgili miydik? Ya da biz neydik ki? Biraz önce mesaj yazarken oldukça ciddi bir ilişkimiz varmış gibi hissetmiştim ama öyle bir şey yoktu. Mesajlaşan iki kişiden başkası değildik galiba. " Hemşireyim. " dedim sertçe yutkunarak.
" Tedavi ettiğin ilk kişi de Atamer miydi? " sorusunun içinde bir ima aramadım desem yalan olurdu.
