BAHAR KOKUSU

KAN GÖLÜ

Keyifli okumalar! 💞💕

Önerilen Müzikler/ şarkılar:
Barış Manço- Benden öte Benden ziyade
Cem karaca- Sende başını alıp gitme
Toygar ışıklı- intikam yemini
İt's Snowing Like it's the End of the World

Medya; Bir önceki bölümde ve bu bölümde bir kısmını göreceğiniz "Senin adın kavuşmak olsun" Adlı şiir.

4. Bölüm/ Kan Gölü
"Senin adın seviyorum olsun.
Seni seviyorum, seni seviyorum..."

ZÜLEYHA ÇAKIR

"Gitmeni istemiyorum!" Dedi, sesindeki hüzün, ruhumu sarmalayan dikenli bir sarmaşık gibiydi, Ruhum kanamaya başladı.
Bakışlarım saniyeliğine, onun arkasına kaydı.
Annem oradaydı, annem yıllar sonra gülümsüyordu... Ona gideceğim için mi mutluydu?

"Kalmak istemiyorum..." Dedim.
Onu özlemiştim, annemi daha çok özlemiştim. İsmini hâlâ söylememişti.

"Yapamazsın bana bunu... Yalvarırım sana, Yapma bunu! Yapma!" Yalvarıyordu... Bana, benim için yalvarıyordu. Onu üzmek istemiyordum ama yanında kalmaya gücüm yokmuş gibi hissediyordum.
Güzel gözlerinden yaşlar süzülüyordu fakat o bunun farkında değilmiş gibiydi.

İsmini bilmek istiyordum, son duyduğum onun sesi olsun istiyordum, ilk ve son kez ona adıyla seslenmek istiyordum. "Sen... Sen benim adımı biliyorsun, ama ben seninkini bilmiyorum... Söyler misin?," Dedim.

"Yorma kendini! Söz veriyorum eğer benimle kalırsan söyleyeceğim!" Dedi. Senin adın kavuşmak olsun. Aklıma gelen şiir ile burukça gülümsedim.

Apansız ona rastlamıştım o limanda.
Adını koyamadığımdı, onun adı kavuşmak olmalıydı.

"Bana yaklaş..." Dedim, kendimde bulabildiğim son gücümle.
İlk ve son kez onu hissetmek istiyordum.
Yarama zarar vermemeye çalışarak, üzerime eğildi. Lavantalar gibi kokuyordu. Dünyanın en güzel, en sıradışı kahverengi gözlerinden dökülen korlar yüreğime düştü.

D

udaklarımı, dudaklarına değdirdim ama sanki kalplerimiz birbirine değiyormuş gibi hissediyordum.
Asırlar süren saniyeler boyunca nefesime karışan nefesi tenimi tutuşturdu. Yıldızlara dokunuyormuşum gibi hissettiren bir duyguydu. Ve ben yıldızlara dokunurken yeryüzünde kaybolduğumu hissettim.

Ve o ana kadar fark etmediğim, hislerim döküldü dudaklarımın arasından,
"Seni seviyorum..." Ama o beni sevdiğini söylemedi. Kendimi daha fazla uyanık tutmaya çalıştım,  onun dudaklarından dökülecek kelimelere muhtaç hissetmem, belki de hayatımda ilk kez beni aciz bir insan yapıyordu. Çok canım yanıyordu, ruhum acılara alışıktı ama bedenim ilk kez böylesiyle tanışıyordu. Sadece onun hislerini duyabilmek için bu acıyla mücadele ediyordum fakat Duyamadım. Bilincim kayıp giderken, göz kapaklarım kontrol edemediğim bir şekilde gözlerimin üzerine örtüldü.
Ve karanlık, bir zaman sonra hiçliğe evrildiğinde, bilincimin tamamen kaybolduğunu hissettim.

(Bahsettiğim şiirin Züleyha ve Selime benzettigim kadarı;)

Solmuştu bahçemdeki tüm güller,
Sen o bahçemdeki açan tek güldün.
Sen adını koyamadığımdın, senin adın kavuşmak olsun.
Dağ çiçeğim, yaban gülüm, asi sevdam,
Saçının bir teline bir ömür adadığım,
Gözündeki bir damla yaşına şehirleri yaktığım...
İsyanım, feryadım, kavuşulmazım...
Sen vazgeçemeyeceğim yasaklım,
Sen, adını koyamadığım,
Senin adın kavuşmak olsun.
Sen, benim yanıbaşımdaki uzağım,
Uzağımdaki en yakınım.
Dokunmam yasak,
Sevmem yasak,
Sensiz bu hayatta yaşamam tuzak.
...