8 ay sonra
8 aydır jimin den hiç haber almadım.
Bana yazan o gizemli kişi de bana bu süre zarfın da hiç yazmamıştı.
İstediğim olmuştu jimin ve arkadaşları hapisdeydi. Ne kadar içeride kalacaklarini bilmiyordum.
Yakalandıkları gün tün televizyon kanalların da onların haberleri verildi. Nasıl oldu bilmiyorum ama benimle bile konuşmak istediler ama ben istemedim.
Bu süre zarfın da bende annemi alıp Başka şehire gittim. Yeni bir düzen kurmuştum. Ünlü bir restoranda şef yardımcısı olmuştun.
Fakat her gece kafamı yastığa koyduğum zaman jimin'in o günkü bakışları aklıma geliyordu.
Babamın intikamını almıştım. Sebebi ne olursa olsun. Fakat rahat değildim
Jimin'e hiçbir şey demeden onu hapse atmıştım.
Tamam hapse girmeyi sadece babamı öldürdüğü için hak etmiyordu ama nedensizce ona o gizemli kişiyi söylemediğim için pişmandım.
Ama elimde olan birsey değildi. Siz babanızın katili ile aynı evde olsaydınız ne yapardınız?
Bunları artık düşünmek istemiyordum olan olmuştu, artık jimin ile ben eskisi gibi olmayacaktık. Tek duam beni asla bulmamasiydi.
Vücudum da fiziksel hiçbir değişiklik olmadı. Annem bana hep saçımı boyatmamı filan söylüyordu beni tanımasınlar diye ama ben yapmadım.
Yarın restoran çok dolu olacaktı o yüzden erken uyumam gerekiyordu.
Telefonumdan alar mi kontrol edip uyudum.
~~~~~
Alarm çalmadan uyanmıştım. Hemen kalkıp elimi yüzümü yıkadım
Rahat kıyafetler girip salona gittim. Annem kahvaltıyı hazirliyordu.
Yanağına bir öpücük bırakıp sofraya oturdum. Annem babamın başına gelen herseyi biliyormuş. Zaten jimin'e borclanmasinin sebebi babam miş.
Babam borçlarını ödemeyince jimin babamı öldürmüş. Sonra da demek ki hırsını alamamış ve bu seferde annemden istemiş. Yani kısacası annemin jimin'e hiçbir zaman borcu olmadı. O her zaman babamın borcunu ödemeye çalıştı.
Bana da o zamanlar streslerinden dolayı kötü davranıyormuş. Ki bu yinede bana yaptığı şeylerin doğru olduğunu göstermez ama neyse...
Kahvaltı da yine annemle normal konuları konuştuk. Her zaman çalışmak istediğini söylüyordu ve ben izin vermiyordum. Annemin kalp hastalığı vardı. O yüzden onun çalışmasını istemiyordum ama annem bunu anlamıyor ve her seferinde çalışmak istediğini söylüyordu.
İse gitme vaktim gelmişti masanın üstündeki telefonum ile anahtarımı alıp binadan çıktım.
O sırada binanın girişine bir kurye geldi.
K:afedersiniz ,y/n hanım hangi dairede oturuyor.
Y/N: y/n benim.
K: aaa öylemi bu paket size.
Bana beyaz bir zarfı uzattı. Elinden alıp incelemeye başladım hicbirsey yazmıyordu.
Y/N: nedir bu?
K: bilmiyorum efendim ( bir belge uzattı) şurayı imzalar misiniz?
Uzattığı belgeyi imzaladım. Kurye arabasına binip gitti. Bende hem yürüyüp hemde elimde ki zarfı açıp açmamakla arada kalmıştım.
Korkuyormuydum evet çünkü benim hiç yakınım yoktu ve iş yerinde ki arkadaşlarım bana neden mektup göndersin.
Ayrica gönderse de neden isim yazmıyor.
