LOVE OR LOVE ♡ | LEE FELIX

☼12

Abim öylece dikilirken kaşlarımı çattım.

"Abi?"

"Efendim?"

Efendim mi? Kibarca? Abim? Benim abim!?

"Ne duruyorsun?" Dedim hemen. Anlamıştım. Yoksa bu Sooa'ya mı vuruldu!?

"Doğru, çıkayım ben." Abim hemen odanın kapısını kapatarak çıktı.

Vallahi de vurulmuş bu çocuk! Bir daha beni bir erkeğin yanında görünce rezil etmeye kalksın, onu öyle bir tehdit edeceğim ki!

"Neyse, ne diyorduk?" Dedim gülümseyerek. Ancak içimden abim üzerinde gerçekleştireceğim sinsi planlar kuruyordum.

"Dün okulda öyle tepki verdiğim için üzgünüm... fazla mı sert oldum? Kalbini kırmış olmalıyım."

Hangi zamandan bahsettiğini anlamıştım. Gülümsedim.

"Hayır, hayır. Sert değildin. Bunu neden kafaya taktın ki? Unutmuştum bile."

"Öyle mi? O halde üzgünüm... bana çok iyi davrandın ve arkadaş olduğumuz için minnettarım."

Gözleri bir yere daldı. Daha sonra iç çekti ve burukça gülümsedi.

"İnsanlar benim için iyi bir şey yaptıklarında resmen devrelerim yanıyor. Belki de buna alışık olmadığımdandır."

Şaşkınlıkla ona baktım. Kimse onun için iyi bir şey yapmamış mıydı?

"Neden öyle söylüyorsun?"

"Ben hiçbir zaman abim kadar dikkat çekmedim. Onun kadar çekici bir yüze sahip değilim çünkü. İnsanlar kardeş olduğumuza çok şaşırıyorlar. Ben biraz içime kapanık biriyim..."

"Öyle düşünme. Çok güzelsin. Kendinin farkında değil misin yoksa?"

"Kibar olduğun için teşekkürler." Utangaç bir şekilde gülümsedi.

☼

Artık okulda bütün gün Sooa ile takılıyorduk. Eunji ve Soyeon yüzümüze bile bakmıyorlardı. Açıkçası, bunun için çok da üzgün hissetmiyordum.

Odamda uzanmış dinlenirken birden aşağıdan bağırışma sesleri yükseldi. Kaşlarımı çatarak ayağa kalktım.

"Nasıl böyle bir şey yaparsın sen? Sana inanamıyorum! Ve bana yeni söylüyorsun!?"

"Evet! Çünkü böyle tepki vereceğini biliyordum!"

Annemle babamın bu kadar büyük bir kavga etmesi alışıldık bir durum değildi. Annem genelde sinirli olur, babamsa alttan alıp şakalar yapardı. Bu sırada odamın kapısı açıldı. Gelen kişi abimdi.

"Abi? Neler oluyor?"

"Bomi... onlar seni oğulları ile mi evlendireceklerdi?" Sesi sakin geliyordu ama dişlerini sıktığı çok belliydi.

Donakaldım. Öğrenmişlerdi. Babam da öğrenmişti, abim de. Demek kavga bu yüzdendi.

"Abi..."

"Neden bana söylemedin? Hadi babamdan çekindin. Peki benden de mi? Bunca zaman eve her geldiklerinde... kardeşime mi göz dikmişlerdi!?" Abim son cümleyi bağırarak söylemişti ve elini çalışma masama vurmuştu.

Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Burnumu çektim.

"Söyleyemezdim abi. Özür dilerim."

"Niye?"

"Çünkü şuan olduğu gibi sinirlenip kendini kaybedecektin ve bir şey yapacaktın. Sonucunda da babam işini kaybedecekti. Sonucunu bile nasıl söylerdim?"