1974 Türkiye'sinde Yunan bir aile olarak yaşamak çok zordu.
Özellikle, kendilerinden nefret eden komşuları ve fanatik abisi arasında kalan Nico için hayat en zor seviyeye ulaşmıştı.
Bunca nefretin içinde, naif bir duygu olan aşk hayat bulabilir miyd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
xXx
"Seviyor..." bir yaprak daha kopardı. "Sevmiyor..." bir yaprak daha. "Seviyor..." işini büyük bir dikkatle, hayat memat meselesiymiş gibi titizlikle yapıyordu.
Nico yere attığı onlarca papatyaya suçluluk duygusuyla baktı. 'Tamam bu son olacak, söz.' diye geçirdi içinden. "Sevmiyor..."
"Nico! Nerelerdesin sen?" Ablasının telaşlı bağırışını duyunca elindeki yarım kalmış papatyayı arkasına gizleyerek ayağa kalktı. Sanki ardında bir yığın yolunmuş papatya yokmuş gibi...
"Hah! Buradaydın demek." Ablası tam da Nico'ya hayıflanacaktı ki arkasındaki bir yığın otu görünce kaşları şaşkınlıkla havalandı. "O da ne öyle?"
"Ne, ne?" dedi Nico gerginlikle. Ayaklarını açmış, bir nebze de olsa arkasını kapatmaya çalışıyordu. Yaptığı çocukça şeyden dolayı büyük bir utanç duyuyordu.
"Arkadaki güzelim papatyalara ne oldu? Katliam çıkarmış gibisin."
"İlham," dedi aklına son anda gelen yalanla. "Bestem için ilham ariyorum."
"Yoksa papatya yığınlarının arasında gizli notalar mı var benim bilmediğim?"
"Sanat bu abla, herkese ayni görünmes ki. Sen onlara bakinca sadece bir çicek görürsün, ben ise melodileri." diye öttü, kendi bile inanmıyordu dediklerine.
"Her neyse, bugün düğün için aldığımız siparişleri paketlemeye başladık. Sen de gelip yardım et. Hem akşama bizi de davet ettiler." Nico, ablasını yanından göndermek için hızla başını salladı. Nihayet ablası da dileğini duymuş gibi hemen aşağıya indi. Avucunun içindeki yarım kalmış papatyaya son bir kez baktı. Şunu da bitirse ne olurdu ki...
"Saçmalama Nico," diye fısıldadı kendi kendine. Yarım kalmış papatyayı da diğerleriyle birlikte avucuna toplayıp çöpe attı.
Evden çıkıp, aşağıya inerken kulağına gelen gürültülü sesler dikkatini çekti. Ağabeyi Dimitri yine neyden bahsediyordu acaba?
"Heh, Nico da geldi. Bak bak şu Türklere. Kıbrıs'a gireceklermiş. Bir aydır aynı palavralar. Aklınca göz dağı veriyorlar ülkelere, geri çekilmeleri için. Ama hepsi bizim tarafımızda olacak. Çünkü milletler unutmaz. Orası ilelebet bizim topraklarımız olarak kalacak."
Nico bu konuda abisi kadar emin düşünmüyordu. Başvekil Ecevit söylediklerinde oldukça kararlı konuşuyordu. Üstelik muhalefetten de desteğini almıştı. Tüm Türkiye bir amaç uğruna birleşmişken onları geri adım attırmak sandığı kadar kolay olamazdı. Fakat düşüncelerini kendine sakladı. Abisine ne kadar stratejilerden bahsetse bile o kendi fantezi dünyasında yunan tanrılarıyla birlikte istediğine inanacaktı.
