"រឿងយើងអោយពួកឯងស៉ើបនោះបានការយ៉ាងមិចហើយ"ជុងហ្គុក និយាយទៅកាត់កូនចៅចំណិតទាំងទឹកមុខមាំ
"សូមទោសលោកម្ចាស់ ពួកយើងស៉ើបមិនបានតម្រុយទេទាន"នាយ យ៉ុនហ្គីនឹងនាយសុខមីន អោនគោរពលោកម្ចាស់របស់គេ ពួកនាយប្រឹងស៉ើបហើយតែគ្មានតម្រុយនោះទេ
"គ្មានតម្រុយអញ្ចឹងហេស!!!ពួកឯងធ្វើការរបៀបណា!!!"រាងក្រាស់ ច្រឡោតទាំងខឹង គ្មានតម្រុយអញ្ចឹងហេស កូនចៅនាយធ្វើការមិនដែលផ្លាត់ទេ ទើបតែលើកនេះ
"គឺពួកយើងប្រឹងស៉ើបហើយលោកម្ចាស់ តែគ្មានតម្រុយ មើលទៅពួកគេដូចមានអាថ៌កំបាំងខ្លាំងណាស់ទាន"
"អាថ៌កំបាំង?"នាយលើកចិញ្ចើមឆ្ងល់
"បានហើយពួកឯងចេញទៅ"
"បាទទាន"ពួកនាយក៏អោនលាចៅហ្វាយចេញទៅធ្វើការរាងខ្លួន ទុកអោយរាងក្រាស់នៅអង្គុយឆ្ងល់ម្នាក់ឯង
"តើឯងមានអាថ៍កំបាំងប៉ុន្នាទៅ យើងចង់ដឹងណាស់"ថារួចនាយក៏ដើរទៅបន្ទប់ក្រោមដីដែលមានរាងតូចនៅទីនោះ
#បន្ទប់ក្រោមដី
"យ៉ាងមិចហើយក្មេងតូច?"សម្លេងត្រជាក់ស្រឹបរបស់នាយស្រដីទៅកាន់កាយតូចដែលអង្គុយអោបក្រសោបកាយញាក់ញ័ររបស់គេ
"តើពេលណាលោកដោះលេងខ្ញុំ"
"វាមិនងាយនោះទេ ឯងជាអ្នករកផ្លូវស្លាប់ដោយខ្លួនឯង"ចង់អោយនាយដោះលេងគឺមិនងាយទេ គេជាអ្នករកផ្លូវស្លាប់ដោយខ្លួនទេ
"សុំណាលោក ខ្ញុំនឹកមិត្តមិនដឹងថាពួកគេទៅដល់ទីណាទេ..."និយាយដល់ត្រឹមនេះរាងតូចស្រក់ទឹកភ្នែកមកតត់ៗ គេហើបបំពង់កនិយាយលេងចេញព្រោះវាស្ទះ គេអាណិតមិត្តមិនដឹងថាពេលនេះទៅដល់ទីណាហើយទេ មានបានញាំបាយនៅ តើពួកគេខ្លាចដែលទេ?
"បើចង់អោយយើងដោះលេងឯង យើងមានការដោះដូរមួយឯងព្រមទេ?"នាយនិយាយទាំងញញឹមចុងមាត់បែបមានល្បិច
"ការដោះដូរអ្វីទៅ?បើលោកដោះលេងខ្ញុំមេន ខ្ញុំព្រមគ្មានការក្រកែកទេ"ការដោះដូរអ្វីក៏គេព្រមដែល អោយតែនាយដោះលេងគេ ទោះលំបាកពិនណាក៏គេព្រម
