dzieci, które dorosły || yoonseok

rozdział piętnasty.

W dzień przyjazdu Seokjina do Daegu wszyscy byli zestresowani — z różnych powodów. Yoongi martwił się oczywiście tym, jak przebiegnie rozmowa jego przyjaciela z rodzicami, ale tego dnia ogłaszane były też wyniki rekrutacji na studia. Zamartwiał się już od momentu, w którym się obudził, a ze stresu wcale nie spał dobrze. Wstał chwilę po piątej, kiedy jedynym, co mógł usłyszeć w domu, było chrapanie jego ojca.

Narzucił na siebie kurtkę i cicho wyszedł z mieszkania. Zatrzymał się przed klatką i odpalił papierosa. Wypalił dwa, zanim zdecydował się wrócić na górę i zrobić sobie herbatę. Żaden ze sposobów na pozbycie się stresu zdawał się nie pomagać, a Yoongi musiał czekać aż do dwunastej, żeby sprawdzić wyniki rekrutacji w internecie.

Rodzice, którzy wstawali o tej samej porze co zazwyczaj, zastali go w kuchni, ściskającego w dłoniach kubek z zimną już herbatą. Yoongi miał na sobie męskie dresy, z których parę lat wcześniej wyrósł Geumjae, i dużą bluzę dresową, ale żadne z nich nie skomentowało jego ubioru. Musieli zauważyć, że ich dziecko ledwo panuje nad swoimi nerwami. Matka wyjęła mu tylko z dłoni kubek i włożyła go do mikrofalówki, żeby Yoongi nie pił herbaty zimnej. Podała mu napój po chwili, a on upił powoli łyk. Miał wrażenie, że płyn zatrzyma się w ściśniętym gardle, a on zacznie się dusić.

Taehyung, Jieun i Hoseok też mieli tego dnia dowiedzieć się, gdzie dostali się na studia. Yoongi martwił się także o ich wyniki. Mimo że żadnemu z jego przyjaciół nie zależało na kontynuowaniu edukacji na konkretnym uniwersytecie tak, jak jemu, wiedział, że dla wszystkich był to trudny moment. Nie rozmawiali o tym dużo — chcieli zapobiec martwieniu się na zapas. Yoongi zdawał sobie jednak sprawę, że Taehyung i Hoseok nie byli pewni, czy dostaną się na którykolwiek z wybranych kierunków. A nikt nie chciał być dzieckiem, które zmuszone było w drugiej turze rekrutacji składać dokumenty na kierunki, którymi pogardzili lepsi uczniowie. To nie było chwalone przez rodziców, którzy wyobrażali sobie swoje dzieci na jednym z uniwersytetów z krajowej czołówki.

Pociąg Seokjina miał przyjechać do Daegu wpół do trzynastej, więc krótko po ogłoszeniu wyników. Student chciał porozmawiać z rodzicami wieczorem, kiedy będzie mógł na spokojnie i powoli wprowadzić ich w temat relacji poliamorycznych, niebinarności, transpłciowości i jego biseksualności — o ile będą chcieli go słuchać. Seokjin wcale nie był tego pewny. Przygotował się na to, że będzie musiał wrócić do Seulu nocnym pociągiem albo wyjechać z domu z samego rana.

Yoongi bardzo chciał pomóc mu w tak trudnym momencie. Nie wiedział jednak jak, sam też był kłębkiem nerwów. Kiedy matka zaczęła kręcić się po kuchni, wrócił do swojego pokoju i zamknąwszy za sobą drzwi, usiadł na łóżku i cały owinął się grubym kocem. Włączył muzykę, ale nie był w stanie się na niej skupić. Kołysał się delikatnie do przodu i do tyłu, objąwszy kolana ramionami.

Mało zapamiętał z ostatnich godzin oczekiwania. Stronę z wynikami otworzył pół godziny przed godziną ogłoszenia i odświeżał ją raz po raz. Kiedy w końcu otworzyła się przed nim lista, zacisnął powieki. Cały stres skumulował się w nim w tym jednym momencie i Yoongi nie był w stanie zebrać się do spojrzenia na wyniki. Nie zauważył nawet, kiedy do jego pokoju weszła matka. Wzdrygnął się, poczuwszy dotyk jej dłoni na ramieniu.

— Już, spokojnie — powiedziała. — Kiedy zobaczysz, będzie ci lepiej.

Yoongi z ociąganiem uchylił powieki i spojrzał na ekran. Przed kilkanaście pierwszych sekund nie dochodziło do niego, co tak naprawdę widzi — z czym wiąże się zielony kolor przy jego nazwisku na liście kandydatów. Kiedy już zdał sobie sprawę, że się udało, że dostał się na swoje wymarzone studia, kiedy uleciał z niego cały stres i kiedy ustąpiła cała presja, zrobił jedyną rzecz, do której był w tamtym momencie zdolny.