ពេលវេលាចេះតែរំកិលទៅជារឿយៗ រហូតដល់ថ្ងៃដែលលីអុីងត្រូវសម្រាលបុត្រ គ្រប់គ្នារំភើបខ្លាំងណាស់ ព្រោះជិតបានទទួលនូវសមាជិកថ្មី នៅគ្រួសារត្រកូល ស៊ាវ
<ចាន់ មួយៗទៅណា៎ ប្រយ័ត្នដួល > រាងក្រាស់អុីបូនិយាយទៅប្រពន្ធខ្លួនដែលដេីរញាប់ដូចរត់ សំដៅទៅបន្ទប់ជំងឺរបស់លីអុីង ពិតណាស់គេទទួលដំណឹងថាបងថ្លៃគេសម្រាលភ្លាមក៏ប្រញាប់ប្រញាល់មកមន្ទីរពេទ្យភ្លេត
<អូនរំភើបណាស់ អុីបូ អូនចង់ ឃើញមុខក្មួយនៅក្រៅ រាល់ដងបានតែនិយាយជាមួយគេនៅក្នុងពោះពេលនេះបាន និយាយជាមួយគេផ្ទាល់ហេីយ ហឹក អូន អូនសប្បាយចិត្តណាស់ > អាការៈរបស់ ចាន់ធ្វើឲ្យ អុីបូ កាន់តែមានអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួល ព្រោះថាគេកាន់តែដឹងថាចាន់ស្រឡាញ់ក្មេងខ្លាំងណាស់ហេីយ បេីក្មេងនោះជាកូនខ្លួនឯងទៀតមិនដឹងជាសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណាទៅ
<អូខេ តែអូនកុំដេីរលឿនពេកអីណា ព្រោះអីមួយរយៈនេះអូនឧស្សាហ៍វិលមុខ បងខ្លាចអូនកេីតអី >
<បាទ លោកប្ដី បងថាទៅក្មួយមុខដូចបងអុីសុីងឬបងលីអុីង ? >
ចាន់សួរដោយសង្ឃឹមថាបានចម្លើយមួយដែរខ្លួនចង់បានតែគេបានជាគិតខុស
<ក៏ បេីមិនមុខដូចម៉ែ គឺដូចឪនឹងហេីយ>
<-_-> ចម្លើយនេះហេីយដែលធ្វើឱ្យចាន់ ប្លែកទឹកមុខភ្លាម😕 ហេីយក៏ធ្វើឱ្យ អុីបូ ផ្ទុះសំណេីចដែរ
<ហិហិ អូខេ បងយាយលេងទេគឺ អាចកាត់ទៅម៉ាក់គេផងប៉ាគេផងហេីយមេីលទៅ >
<មែនហេស! អួយរំភើបណាស់លោកប្ដី 🥹🥹>
+ក្នុងបន្ទប់
< ម៉ាក់! បងលីអុីង! ! អបអរសាទរណា ណាសុំមេីលមុខក្មួយខ្ញុំបន្ដិចមកណា> គ្រាន់តែមកដល់បន្ទប់ភ្លៀម ចាន់ក៏សួររកក្មួយភ្លាម ស្រលាញ់អីស្រឡាញ់យ៉ាងនេះ
