[Unicode]
"နောက်ကျလိုက်တာကွာ။ ငါကမင်းလမ်းမှာတခုခုဖြစ်နေပြီထင်နေတာ"
လျှောက်လှမ်းအားအဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာစိုက်ကြည့်ရင်း ဖြည်းငြင်းစွာလျှောက်လာသည့်သူ့အား လှမ်း၍အပြစ်တင်သံကြားလိုက်တော့ သူမော့ကြည့်လိုက်ပါသည်။
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်နှစ်ဖက်ထည့်ရင်း ဟန်ပါပါစိုက်ကြည့်နေကာ မြင်သမျှသူနှစ်ခါပြန်ငေးစေရသည့်ြီပီးပြည့်စုံသည့်ရုပ်ရည်၊အရှိန်အဝါတို့နှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူPark Sunghoon။
သူအသာသာပြုံးပြလိုက်သည်။
"sorry...ရောက်နေတာကြာပြီလား"
"ကြာပြီပေါ့ကွ...နာရီလည်းကြည့်ဦးလေ"
"sorry...sorry"
သူလေသံလေးနှင့်ပဲ ထပ်မံတောင်းပန်လိုက်တော့ သူစိတ်ညစ်နေသည်အားရိပ်မိသွားသည့်အလား မျက်နှာကြောလျှော့သွားသည့်သူ့သူငယ်ချင်း။
"လာ...သွားစို့"
သူ့အနားလာ၍ပခုံးအားဖက်ကာ အားပေးဟန်တချက်နှစ်ချက်ပုတ်လျက် ခေါ်သွားပါသောသူငယ်ချင်းဖြစ်သူအား Ni-Kiလှည့်ကြည့်ရင်း အသာပြုံးလိုက်မိတော့သည်။
ဘာပဲပြောပြော သူငယ်ချင်းကောင်းတယောက်တော့ သူ့မှာရှိနေတာပဲ။
"နေပါဦး...မင်းကဘာလို့ကြာနေတာလဲ"
"လမ်းမှာငါးပေါင်မုန့်ဝင်ဝယ်နေလို့"
"အော်..."
Ni-Kiသည်လိုအပ်တာထက်ပိုမပြောခဲ့သလို Sunghoonသည်လည်း ဒီထက်ပိုမမေးခဲ့။
နှစ်ယောက်သားရောက်တက်ရာရာပြောရင်း တနေရာအရောက်တွင်တော့ ခြေလှမ်းများပြိုင်တူရပ်လိုက်ကြသည်။
သူတို့ရှေ့တွင်တော့ ခန့်ညားလှသည့်ဆိုင်းဘုတ်ကြီးက "Nishimura Hospital" တဲ့။
Ni-Kiသက်ပြင်းသာအခါခါချရင်း နောက်လှည့်ပြေးချင်စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားထိန်းနေမိတော့သည်။ ထိုအခါ သူ့စိတ်အားသိနေသည့်အလား Sunghoonလည်းလှည့်ကြည့်ကာ အားပေးလာပါသည်။
"ဒါကအခုမဟုတ်တောင် အနာဂတ်မှာကြုံတွေ့ရမဲ့အရာပဲ။ မင်းရောငါရောက နောက်ဆုံးနှစ်ဆေးကျောင်းသားတွေ။ ငါတို့ကျောင်းပြီးရင် ဆေးရုံမှာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှရှောင်လွှဲလို့မရဘူးဆိုတာ မင်းလည်းသိတယ်မှတ်လား"
YOU ARE READING
Till we meet again
Romance[Unicode]ဆုံစည်းခဲ့တာကံကြမ္မာကြောင့်ဆိုရင် ခွဲခွာခဲ့ရတာကရော်ကံကြမ္မာကြောင့်ပဲလား?? ဆုံစည်းစေလိုက်၊ ခွဲခွာစေလိုက်နဲ့. အဲ့ကံကြမ္မာဆိုတဲ့အရာကဘာများအလိုရှိနေတာလဲ!! [Zawgyi]ဆံုစည္းခဲ့တာကံၾကမၼာေၾကာင့္ဆိုရင္ ခြဲခြာခဲ့ရတာကေရာ္ကံၾကမၼာေၾကာင့္ပဲလား?? ဆံုစည္းေစ...
